Unë e pashë.
Po, po, e pashë vajzën,
Që ja shkruaja dikur emrin
Me gurë lumi të lëmuar si vezë pëllumbash të egër,
Në rudinën ku ajo kulloste delet e saj të pakta në numër.
Po, po, m’u kujtua,
Unë e gdhendja emrin e saj
Mbi barin e njomur që e kish kap lagshta,
Mbrëmjeve vonë kur dielli kish pushuar me kohë pas kreshtave.
Po, po, e mbaj mend kur,
Ajo çohej më herët se gjithë njerëzia,
Hala pa dalë drita mirë e i turrej teposhtë rudinës,
Dhe gurët e bardhë si vezë pëllumbash të egër i rreknente drejt lumit.
Po, po, e kujtoj mirë,
Vetën time fshehur mbas gardhieve,
Duke marrë frymë thellë gati me e shkye këmishën e vetme,
E, ajo, duke i gjuajtë gurët- shkronja pamëshirshëm kah hiç-i, kah mos-i .
Po, po, s’mund ta harroj,
Mbrëmjen pasuese kur unë ju qepa bregut të lumit,
Dhe mblodha rishtaz gurë të bardhë, si vezë pëllumbash të egër.
E në vend të emrit të saj vizatova mbi rudinë një zemër që e shponin dy shigjeta.
E si mund ta harroj atë,
Natë vjeshte, kur roje i bëja zemrës së gurit,
Shpuar pamëshirshëm prej ushtave me majë të stralltë.
Me sytë lidhur për dorezën e shpisë së saj, derisa ajo u shfaq
Ashtu imcake, e hajshme, e lehtë, si një re e bardhë,
Dhe me gurët që unë kisha vizatuar shigjetat ,
Një zemër të vogël vizatoj brenda saj.
Po, po, unë e pashë,
Vajzën që më ka mësuar të vuaj,
Vajzën që më ka mësuar të shkruaj,
Vajzën që më ka grisur këmishën e vetme.
Ishte ajo,
vajza që më mësoj se:
zemra rreh veç për dashurinë.
Valbonë, me 5 shtator 2015
ObserverKult
Lexo edhe:
BISLIM AHMETAJ: TIRANËS JU KANË THARË PUTHJET
Dalë dhe ec
çdo mëngjes, çdo drekë dhe darkë
Dhe sa pak njerëz shoh duke u puthur në Tiranë.
Çdo ditë kaloj nëpër
Rrugë, rrugica dhe parqe
Dhe sa pak njerëz shoh duke u puthur në Tiranë.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
