Ju ftojmë të lexoni një buqetë të zgjedhur poezish të autorëve të mirënjohur, përkthyer nga Elmaz Fida:
PRITE
Nga MAHMOUD DARWISH, poet palestinez
Me gotën e pijes, stolisur me laps lazuli
prite
Me durimin e një kali të ushtruar për shpate malesh
prite
Me shijen e princit fisnik dhe plot hijeshi
prite
Me shtatë nënkresa të mbushura me re të lehta
prite
Me zjarrin e temjanit femëror që mbush hapësirën
dhe me aromën e pemës së sandalit rreth shpinës së kuajve
prite
Mos u nxito.. në ardhtë vonë
prite
edhe në ardhtë para vakti
prite
Mos i tremb zogjtë mbi gërshetat e saj
por prite
derisa të paqtohet si një lulishte në fazën e lulëzimit.
Prite
që ta frymosh këtë ajër të çuditshëm mbi zemrën e saj
Prite
derisa ta zbulojë këmbën, re pas reje.
Prite
dhe merre në ballkon që të shohë hënën e mbytur në qumësht
Prite
dhe qerase me ujë, para verës dhe mos
i mbaj sytë tek thëllëzat binjake mbi kraharorin e saj.
Prite
dhe prekja lehtas dorën kur
të vërë gotën mbi mermer
sikur t’i mbartje vesën.
Prite
dhe foli siç i flet flauti
një teli të trembur të violinës
si dy dëshmitarë të së nesërmes tuaj
Prite
dhe ndriçoja natën, si unaza ari.
Prite
derisa nata të të pëshpërisë:
Askush tjetër veç ju të dyve
s’ka mbetur në gjithësi.
Pastaj, merre butësisht drejt vdekjes së dëshiruar
dhe prite!
GJATË PRITJES
Nga MAHMOUD DARWISH, poet palestinez
Gjatë pritjes, fiksohem pas identifikimit
të mundësive të shumta:
Mbase ka harruar çantën e saj të vogël në tren,
duke humbur adresën time
i ka humbur dhe celulari, e
për rrjedhojë ka humbur dhe oreksin.
Mbase është vonuar nga ndonjë urgjencë, ose udhëtim
drejt jugut për të vizituar diellin.
Mbase ka telefonuar
por s’më ka gjetur në mëngjes, sepse
kisha dalë të blej një kanarinë për mbrëmjen tonë
dhe dy shishe verë.
Mbase ka bërë sherr me burrin e saj të dikurshëm
rreth kujtimeve dhe është betuar që të mos shohë
asnjë burrë që e kërcënon me kujtime të reja.
Mbase e ka përplasur ndonjë taksi rrugës duke ardhur
tek unë, duke i shuar planetët e galaktikës së saj
dhe vazhdon të trajtohet me qetësues dhe përgjumje.
Mbase, kur është parë në pasqyrë, para se të dalë
dhe sytë i kanë ndaluar tek dy dardhat e mëdha
që rrudhosin mëndafshin e saj,
ka psherëtirë dhe duke hezituar ka thënë:
Kush tjetër veç meje e meriton feminitetin tim.
Mbase, rastësisht, ka kujtuar një dashuri
të vjetër, nga e cila nuk është shëruar
e cila e ka shoqëruar deri në mbrëmje.
Mbase dhe ka vdekur
sepse vdekja dashuron befas, si unë
edhe vdekja, njëlloj si unë, nuk e pëlqen pritjen.
UNË DHE TI
Nga një poet arab anonim
Unë dhe ti
jemi një histori e heshtur besnikërie
Ti pret me padurim letrat e mia
kurse unë pres të të shoh ty përmes tyre
Ti ndjek çdo gjë të re nga unë
kurse unë ndjek komentet e tua
Ti shqetësohesh nëse mungoj
kurse unë humbas nëse s’të gjej.
Ti gjen veten mes fjalëve të mia
kurse unë gjej hijen tënde në çdo pëshpërimë timen.
Ti i trembesh çdo fjale që të zbulon identitetin
kurse unë u tremben përgjigjeve të tua, ku shfaqet talenti jot.
Unë dhe ti dimë të shtiremi
ti shtiresh sikur nuk më vëzhgon
kurse unë shtirem sikur nuk të pres…
E DO ZEMRËN E TIJ?
Nga OMAR AL AMOUDI, poet nga Jemeni
E do zemrën e tij?
Do të ta japë, madje,
do ta gjelbërojë për ty,
do të të dojë çmendurisht dhe pa masë.
Do të bëjë për ty çfarë të duash,
përveçse të heqë dorë nga cigarja e hashashit.
Do ta braktisësh dhe largohesh?
Nuk do të të kapë për dore
Do të të lërë të rendësh e vetme,
pa të hedhur as dhe një vështrim të vetëm.
Me çdo hap tëndin, do të thithë cigaren,
kurse dashurinë tënde do ta mbllaçisë me inat.
Sado besim të kesh dhe sado e bukur të jesh
bëj çdo gjë tjetër, por…
kurrë mos e kërcëno me mungesën tënde.
KALOVA PRANË NJË LETRE DASHURIE
Nga OMAR AL AMOUDI, poet nga Jemeni
Kalova pranë një letre dashurie
ishte hedhur mbi trotuarin, ngjitur me lulishten
Nuk e mora mundin ta marr zemrën e kuqe që varej jashtë saj
dhe as e vura gishtin mbi plagomën që dergjej brenda
për të mos i kujtuar dhimbjen.
Nuk ia lëviza cepat
nga frika se mos më ngjitej ndonjë puthje që nuk ishte e imja,
në mungesë të dikujt që e strehon
dhe nga frika se mos ndonjë fjalë përgjërimi më mbërthen dorën
sepse endet e humbur
Pata frikë edhe nga fjalët qortuese
që turren drejt meje
si plumba qorr
edhe pse s’më vrasin dot
aq sa më vret fakti
që gjërat e mia, nuk më përkasin.
ASHIKU
Nga RIJAD ALHUSAIN, poet sirian
Një snajperi jepi një plumb
dhe për disa minuta
do ‘ti mbushë rrugët me kufoma.
Një marangozi jepi një dru
dhe për disa ditë
do të bëjë disa dritare.
Një farkëtari jepi hekur
dhe për disa muaj
do të armatosë qindra burra me shpata.
Një kopshtari jepi farëra
dhe për disa vite
do t’i mbushë shkretëtirat me pemë.
Sa për ashikun… ashikut…
mos i jep asgjë
sepse në zemër ka për të gjithë botën
shpata dhe dritare
pemë dhe kufoma
ObserverKult
Lexo edhe:
