Nga Carlos Ruiz Zafon
Kurrë nuk pyeta askënd, por e gjeta katin për mrekulli. Laura, që e kishte puthjen si tangoja, punonte si sekretare për menaxherin e pronave, te kati i parë. E njoha një natë korriku, kur qielli po digjej nga afshi dhe dëshpërimi. Ndërkohë që flija jashtë, në një stol në lulishte, u zgjova nga prekja e ca buzëve.
«A do një vend të prehesh?» Laura më çoi deri te porta. Ndërtesa ishte një lloj kripti vertikal që magjepsin qytetin e vjetër, një labirint ullukësh dhe shtesash, në tremen e të cilit lexohej 1866. E ndoqa shkallëve lart, pothuajse verbas. Gjatë ecjes tonë, ndërtesa kërcëllinte si anije e vjetër. Laura nuk më pyeti për ndonjë dokument apo shpërblim. Më mirë, sepse në burg nuk të japin as njërën as tjetrën.
Papafingoja kishte madhësinë e qelisë time: një dhomëz nën kulmin e çatisë. «Këtu do të rri», i thashë. Ç’është e vërteta, pas tre vjetësh në burg, kisha humbur aftësinë e të nuhaturit, ndërsa veshët i kisha pipëz për zërat që vijnë përmes mureve.
Laura ngjitej aty, pothuajse, çdo natë. Lëkura e saj e ftohtë dhe fryma e mjegullt ishin e vetmja gjë që nuk digjte atë verë të skëterrshme. Me t’u gdhirë, Laura, heshtazi, zhdukej si era, shkallëve poshtë. Gjatë ditës, unë përfitoja për t’ia futur gjumit. Fqinjët e shkallës kishin atë mirësinë e butë që të jep mjerimi. Numërova gjashtë familje, të gjitha me fëmijë dhe të moshuar që mbanin erë dheu dhe bloze. I preferuari im ishte don Floriani, i cili jetonte pak më poshtë dhe pikturonte kukulla të porositura.
Kalova javë pa dalë nga ndërtesa. Merimangat bënin arabeska te dera ime. Donja Luisa, e katit të tretë, gjithmonë më sillte diçka për të ngrënë. Don Floriani më jepte hua revista të vjetra dhe më sfidonte për të luajtur domino. Fëmijët në shkallës më ftonin të luaja koka-fshehtas.
Për herë të parë në jetën time po ndjehesha i mirëpritur, pothuajse i dashur. Në mesnatë, Laura sillte nëntëmbëdhjetë vitet e saj të mbështjella me mëndafsh të bardhë dhe e lëshonte veten si të ishte hera e fundit. E doja deri në agim, duke u nginjur me trupin e saj, gjë që jeta ma kishte vjedhur. Pastaj ëndërroja bardhë e zi, si qentë dhe të mallkuarit. Në këtë botë, edhe për të braktisurit nga jetës, si puna ime, paska një thërrime lumturi. Ajo verë ishte e imja.
Por ja, në fund të gushtit, mbërritën ata të bashkisë së qytetit, të cilët i mora për policë. Inxhinieri i shembjes më tha që nuk kishte asgjë kundër okupuesve, por që, edhe pse i vinte keq, ndërtesën do ta hidhnin në erë. «Duhet të jetë ndonjë gabim», i thashë.
Të gjitha kapitujt e jetës sime fillonin me atë frazë. Vrapova poshtë, deri te zyra e administratorit të pronave për të gjetur Laurën. Atje gjeta vetëm një varëse rrobash dhe një gjysmë pëllëmbe pluhur. U ngjita te hyrja e don Florianit. Pesëdhjetë kukulla pa sy dergjeshin në errësirë. Brodha nëpër ndërtesë në kërkim të ndonjë fqinji. Korridore të heshtura, si në rrënoja.
«Djalosh, kjo pronë është mbyllur qysh në vitin 1939. Bomba që, atëherë, vrau banorët e dëmtoi strukturën e saj dhe s’ka më ilaç», më tha inxhinieri. Bëra fjalë me të. Besoj se e shtyva poshtë shkallëve. Kësaj radhe, gjyqtari e pati të lehtë.
Shokët e vjetër më kishin ruajtur shtratin: «Përfundimisht, u ktheve përherë». Hernani, ai i bibliotekës, më gjeti gazetën me lajmet për bombardimet. Në foto, kufomat ishin rreshtuar në arka pishe, të shpërfytyruara nga shrapnelat, por që njiheshin. Njolla të mëdha gjaku në kalldrëme.
Laura veshur në të bardha, me duart në gjoksin e hapur. Tashmë kanë kaluar dy vjet, por në burg jeton ose vdes me kujtime. Rojet e burgut janë shumë të shkathët, por Laura di se si t’i shpëtojë kontrollit. Në mesnatë, më zgjojnë buzët e saj. Ajo më sjell kujtime për don Florianin dhe për të tjerët. «Do të më duash gjithmonë?, pyet Laura ime. Dhe unë i them «Po».
Përktheu nga spanjishtja: Bajram Karabolli
ObserverKult
Lexo edhe
