Sikur më thua me sy të kristaltë, fisnike:
“Dashnor i çuditshëm, te unë çfarë t’pëlqen?”
-Hesht e mos pyet! Zemra ime prehje nuk gjen
Pos në shpirtdlirësinë e kafshatës antike;
S’ta zbulon dot sekretin e saj, at tmerr të zi,
Moj dorë e butë që m’fton në gjumë të gjatë,
As legjendën e saj të shkruar e të zjarrtë,
E urrej gjakimin dhe shpirti më sjell ligësi.
Të duhemi ëmbël. Dashnia n’kullën e vet
Ka zënë pritë; e errët, ajo pret e vret.
I njoh armët dhe arsenalin e saj të nderë:
Krim e tmerr e vrer. –Moj luleshqerrë e mjerë,
A s’më je edhe ti porsi unë djell vjeshtak,
Margeritë e ftohtë, e bardhë, si lilak?
Përktheu: Mensur Raifi
*Titulli i origjinalit: “Soneti për vjeshtën”
ObserverKult
—————-
Lexo edhe:
