Ju ftojmë të lexoni një cikël poezish të zgjedhura të Gabriel Garcia Marquez:
Do humbasësh shumë njerëz në rrugëtimin tënd…
Përktheu: Rielna Paja
Do humbasësh shumë njerëz
në rrugëtimin tënd.
Disa ngadalë, pa e vënë re.
Një telefonatë më pak,
një mesazh i harruar.
Të tjerët me zgjedhje,
tënden ose jo.
Disa, megjithatë,
do të qëndrojnë me ty.
Mjafton një foto e harruar mes një libri,
një këngë në radio
dhe ja, do ta kujtosh.
Do buzëqeshësh.
Mund të pyesësh veten
se si po përballen me betejat e tyre.
Nëse janë të lumtur.
Dhe ndoshta do të mallëngjehesh
duke ndërmendur
betejat e përballura së bashku.
Do ta lësh foton ku e gjete,
do fikësh radion
dhe sërish do vazhdosh ditën
duke u përpjekur të shkundësh nga vetja atë lloj ndjesie se bashkë me ta
ke humbur edhe pak nga vetja…
Kur ne prindërit mbesim jetimë
Përktheu: Manjola Brahaj
Është një periudhë kur ne prindërit
mbesim jetimë prej fëmijëve tanë.
Se fëmijët rriten
pavarësisht nesh,
si pemë zhurmuese e zogj të pakujdesshëm.
Rriten pa i marrë leje jetës.
Rriten me një tringëllimë të gëzueshme e,
ndonjëherë, me arrogancën mburrëse.
Por nuk rriten çdo ditë, rriten papritur.
Një ditë ulen pranë teje dhe me një natyrshmëri të pabesueshme të thonë çfarëdolloj gjëje
që të bën të mendosh se ajo krijesa
e plenave, tash është rritë!
Kur u rrit e ti nuk e vure re?
Ku mbeten festat fëminore,
loja në rërë, ditëlindjet me palaço?
Fëmija rritet në një ritual
të bindjes organike dhe mosbindjes civile.
Tash je aty, në derën e diskotekës
duke pritur, jo vetëm që të mos rritet,
por që të shfaqet.
Aty janë shumë prindër në timonë,
duke pritur që të dalin.
E aty janë fëmijët tanë, ndërmjet
hamburgerëve dhe pijeve të gazuara.
Me uniformën e gjeneratës së tyre e
çantat jokomode dhe të rënda në shpatulla.
Atje jemi ne, me flokët e thinjur.
Dhe ata janë fëmijët tanë, të cilët
i duam pavarësisht nga goditjet e erërave,
nga të korrat e pakta të paqes,
të lajmeve të këqija dhe diktaturës së orëve.
Ata u rritën të ushtruar, duke vëzhguar e duke mësuar
me gabimet dhe të vërtetat tona.
Para së gjithash me gabimet që
shpresojmë të mos përsëriten.
Është një periudhë kur ne prindërit fillojmë duke mbetur jetimë prej fëmijëve tanë.
Tash nuk do t’i kërkojmë më
në dyert e diskotekave e të kinemasë.
Kaloi koha e pianos, futbolli, baleti, notimi.
Dolën nga ulëset e pasme dhe kaluan në timonin e vet jetës së tyre.
Do duhej të kishim shkuar më shumë pranë shtratit të tyre, në mbrëmje,
për të dëgjuar shpirtin e tyre duke frymëmarrë biseda e konfidenca mes çarçafëve të fëmijërisë, e të adoleshencës
shtretër të mbuluar nga ato pjesë figurash, afishesh, agjendash shumëngjyrëshe dhe disqesh të zhurmshëm.
Por u rritën pa e shterrë me ta krejt dashurinë tonë.
Në fillim shkuan në fshat, në plazh, krishtlindje, pashkë, pishina e miq.
Po, kishte grindje në makinë për dritaren,
e kërkesat për muzikën e kohës.
Pastaj erdhi koha kur të udhëtuarit me prindërit ishte një sforcim,
një vuajtje,
nuk mund t’i linin miqtë e tyre
dhe të dashurit e tyre të parë.
Mbetëm ne prindërit të izoluar nga fëmijët.
Kishim vetminë që gjithmonë e patëm dëshiruar, dhe na erdhi momenti në të cilin vetëm shikonim nga larg, luteshim shumë, (në atë moment e kishim harruar) që të zgjidhnin mirë në kërkimin e lumturisë dhe të pushtonin botën në mënyrën më pak komplekse të mundshme.
Sekreti është të presësh.
Në ndonjë moment do të na japin nipër.
Nipi është ora e dashurisë pa kushte dhe loja e pa provuar në fëmijët tanë.
Prandaj, gjyshërit janë kaq të papërmbajtshëm e shpërndajnë kaq dashuri të pakontrollueshme.
Nipërit janë mundësia e fundit për të korrigjuar dashurinë tonë.
Kështu është.
Ne qeniet njerëzore mësojmë të jemi fëmijë pasi jemi bërë prindër; e mësojmë të jemi prindër, pasi jemi bërë gjyshër.
Si përfundim, duket sikur mësojmë të jetojmë vetëm pasi jeta na ikën. T’i shijojmë fëmijët tanë në secilën prej etapave të tyre për aq kohë sa jemi gjallë.
Nëse një ditë do të kesh dëshirë të qash, thirrmë…
Përktheu: Maksim Rakipaj
Nëse një ditë do të kesh dëshirë të qash, thirrmë:
nuk premtoj se ke për të qeshur, por mund të qajmë bashkë…
Nëse një ditë ja del që t’ja mbathësh, pa droje më thirr:
nuk di a do të të them mos shko, por mund t’ja mbathim bashkë…
Nëse një një ditë s’do të kesh dëshirë të flasësh me njeri, thirrmë:
në heshtje bashkë do të rrimë…..
Por nëse një ditë ti më thërret dhe unë s’përgjigjem, hidhu vrap tek unë:
do të kem nevojë për ty, patjetër.
Ndodhë që përkdhelë jetën e dikujt…
Përktheu: Arjola Zadrima
Ndodhë që përkdhelë jetën e dikujt,
bjen në dashni,
dhe vendosë se gjaja ma e randësishme
asht
me e prekë,
me e jetu,
me bashkëjetu melankolitë e shqetësimet,
me mbërritë me u njohë në shikimin e tjetrit,
me ndje që nuk mundesh ma
me jetu pa atë.
E ç’randësi ka nëse për me e pasë
gjithë këtë gja
duhet me pritë pesëdhjetë e tre vite
shtatë muej e njëmbëdhjetë
ditë e netë së bashku.
ObserverKult
Lexo edhe:
MARQUEZ: MOS PRIT, SONTE MUND TË JETË E FUNDIT HERË QË I SHIKON NJERËZIT QË DO…
