Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish nga Bujar Salihu:
VJERSHË VASHËS NË VJESHTË
Unë vazhdoj të besoj verbërisht në vjeshtën tënde të praruar
Mbuluar me gjethet e mia të vyshkura
Edhe më verbërisht besoj se shpirti yt veç kurmit tim merr frymë
E zemrën time të trishtë e mbanë në jetë
Më fal mike se ndoshta s’ta mbusha mendjen kurrë
Por s’t’kam lëshuar edhe kur mbërtheheshe prej shkurreve të nëntokës
Edhe kur të mbyllnin horizonteve të kështjellës së krisur
Se gjallë prej teje s’mund të hiqja dorë
Të lëshoja dorën s’guxoja kurrë se marramendthi bia përdhe
Tani mos më vraj me shkëlqimin tënd magjik
Se s’është vonë në mua besim të kesh
Kthemi sytë shikom në sy
Mes shushurimave të përflakura hapi qepallat e fjetura
Në shenjë të dashurisë piqe mollën tonë të kuqe
LEGJENDË PËR VASHËN
Mëngjeseve kur zgjohet t’i lajë sytë me vesë ëndërre
Djalosh mos shko t’i vdesësh tek këmbët
Se i terrohen sytë e mbetet e verbër tërë jetën
Po e pe duke pirë ujë nën rrënjët e njoma të lulishtes
Mos u lidh si gjarpër tinëzar për belin e saj të hollë
Ajo dashurinë e meriton në sy pa asnjë flutur në mes
Po ia preu udhën macja e zezë ajo e zeza fatprera
Ti mos u fut në ëndrrën e saj si shigjetë e nemur
Pranë saj nuk kalohet me myshkun e tharë të hamendjes
Po e gjete fjetur pranë lisit të vrarë nga rrufetë
Mos i pëshpërit asnjë fjalë të vetme për shiun që ra mbrëmë
Legjenda për vashën s’mund të mallkohet ajo është shi
Përtej magjisë së zezë dhuntia e dashurisë për vashën
E ka çmimin më të shtrenjtë shijen dhe prehjen më sublime
Djalosh duaje vashën pa hile duaje se të nxë mallkim
DËNESJET E DRENUSHËS
Kur të bien gjethet e qershisë sime të mërzisë
Mos më thirrni për të dëshmuar se këtu dikur ishte verë
Me topin e verdhë luanin fëmijët e mëhallës sime
Asgjë nuk ju pata gënjyer kur ju thashë
Se pranë meje luajnë të lirë fëmijët e botës
E në mua qajnë e klithin fëmijët e mi…
Kurrë s’e kisha ditur se në një shishe të vogël qumështi
Mund t’i fusësh edhe oqeanët e etjes
Për t’i shmangur dënesjet e drenushes.
KUR TI NUK VJEN
Kur ti nuk vjen
Unë ndjehem njeriu më i harruar i këtij qyteti
Kur ti nuk vjen
Shtratin tim e mbërthen vaji plot dënesa
Kur ti nuk vjen
S’mund t’i mbyll sytë drita jote më mban zgjuar
Kur ti nuk vjen
Litari i vetmisë zgjatet duke më shtrënguar
Kur ti nuk vjen
Trupi më ndizet flakë nga trishtimi
Kur ti nuk vjen
Unë zgjohem me shtratin tim të squllur
E dashur
Mos më lër vetëm
Se ky mund të jetë mëkati yt i pafalshëm
FUNDI I VJESHTËS
Fundi i kësaj vjeshte më gjeti
Eskil thellë në greminën tënde
Ti më joshë duke mu shfaqur
Herë nga një cep e here nga cepi tjetër
Me hije gjysmë të errët të një Hyjneshe
Po deshe të më shpëtosh moj e shpirtëzuar
Zbrit kësaj thellësie mistike
Aty do i gjesh edhe copëzat e këngës
Që e shkrova për ty
Po nuk erdhe do tretem kësaj gremine
Kot s’do thonë shtojzovallet
Iku herët ky poet i vogël
Iku pa u ngopë kurrë me ty…
ObserverKult
lexo edhe:
