“Aciditet”, poezi nga David Albahari
Vdiq njeriu i cili çdo ditë
Pastronte trotuarin para shtëpisë së tij
Me fshesën e madhe me dorezë druri
Mblidhte gjethe dhe degëza, fara dhe bishtaja,
Dhe pastaj i hidhte në kosh
E cila qëndronte në derën e tij të pasme,
pas shtëpisë.
Në fund të jetës ne të gjithë bëhemi pastrues
Dhe të armatosur me fshesa rregullojmë kujtesën:
Diçka kalon në harresë,
Diçka vendoset në xhep,
Diçka i jepet fqinjit,
Me atë që nuk dimë se ç’farë të bëjmë
E shtyjmë nën gardh vetëm që të mos shihet.
Dhe teksa zhbiroja shtëpinë e tij të errët, pyes veten
A po pastron diku tani apo më në fund
ka vendosur të pushojë?
Më kujtohet këmbëngulja e tij kur i pastroi
gjethet e lagura nga shiu që ngjiteshin në asfalt,
duke refuzuar t’i bindeshin atij.
Atëherë mendova se do të ishte mirë për të
një fshesë mështekne.
Megjithatë, nuk ia thashë kurrë këtë
Dhe tani më dhemb si acidi i mesnatës,
Si një dhimbje e qetë, e vazhdueshme.
Përktheu: Çlirim Qormemti
Lexo edhe:
MËSO TË MOS I DUASH ATA QË NUK TË DUAN!
Kjo poezi
është për t’u lexuar kur të mos jem pranë teje,
kur për ty të mos kujdesem dot më.
Mos u kënaq kurrë me dikë që nuk kupton
që ti je flakë më e vjetër nga zjarri,
që ti je arsyeja e jetës së tij.
Mëso të mos i duash ata që nuk të duan
dhe zgjidhe mirë se nga çfarë do të kesh frikë:
s’do të ketë hije ta fshehë atë çfarë do të kesh frikë ta shohësh.
Shpëto prej atij që mendon
se ajri qenkësh muri i së padukshmes
dhe ik prej atij që pandeh
se qenkësh më i lumtur ai që ka nevojë për më pak:
ai s’do të kishte nevojë për ty.
