Kur unë vij e due me hy
Ti gjithnjë ik nga ky kafaz
Drejt një hapësire të pafund.
Ik, si vetëtimë ik,
Dhe, tërë një botë pastaj vërtitet,
Rreth teje vërvitet pambarim..
Ti, ti je e vetme, vetmitare,
Ndërron botë, qiej, yje dhe sërish
Të paprekur të ruan një Zot i Mirë.
Ti, lule e paemër, apo ndoshta,
Dritë e parë, e lashtë, ndezuri,
Nganjëherë sikur vjen prej botëve
Që kurrë s’i kanë parë këta dy sy.
Ti vjen kur unë mbyll çdo portë,
Vjen, dhe sërish ik nga kjo botë,
Sepse një Zot jo i mirë e ka bërë
Aq shpejt e aq të papërkryer.
Po unë, unë as me ik nuk mundem,
Se, s’jam tjetër veçse një rastësi kohe,
Një rrëfim i mbyllur në një urnë.
Ndaj të lutem, shumë të lutem,
Munde frikën dhe eja edhe një herë
Me hy në këtë botë vdekatare
E me lënë pak afsh përjetësie.
Ti, lule e paemër, dritë e parë,
Ndezuri, apo ndoshta, asgjë tjetër,
Veçse përfytyrim i një ëndrre të lashtë,
Që gjakon po s’mund të rrëfejë asnjeri.
2007
