Kur qaja unë, me mua s’qau askush;
veç fija e barit në anë të udhës mbirë
dhe deg’ e shelgut e lagur, e mërdhirë,
që me dëborë e akull shpesh u mbush.
Kur qaja unë, me mua s’qau askush!
Dhe me inat, kur shfryu veriu i ngrirë
dhe me dëborë çdo kaçubë u mbush,
prap’ qava unë, me mua s’qau askush,
veç zogjtë e vegjël, të lagur, të mërdhirë,
veç ata qanë e tjetër jo, askush!
ObserverKult
——————
Lexo edhe:
“TË DUA! MENDOHU, TË DUA!”, POEZI NGA DHORI QIRIAZI
Të dua!
Mendohu!
Të dua! Kapërcej udhëkryqet e jetës,
kapërcej shiritat e bardhë të rrugëve të asfaltuara
me këto fjalë të përjetshme: “Të dua!”
Oh, si janë qiejt tanë të kaltër,
më të butë se mëndafshi i deteve mesdhetare!
Atje ndizen me miliona yje natën,
ndërsa unë, në kupolë të tyre, kam shkruar:“Të dua!”
Mbi rërën e plazheve kam shkruar: “Të dua!”,
Përmbi dyert e kabinave: “Të dua!”,
mbi granitin e maleve: “Të dua!”
Dhe kam zbritur poshtë hendekëve
dhe livadheve të gjelbra plot lule: “Të dua!”;
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
Dhori Qiriazi: Kur qaja unë
Kur qaja unë, me mua s’qau askush;
veç fija e barit në anë të udhës mbirë
dhe deg’ e shelgut e lagur, e mërdhirë,
që me dëborë e akull shpesh u mbush.
Kur qaja unë, me mua s’qau askush!
ObserverKult
