Poezi nga Diane di Prima
Vlera e jetës individuale është kredoja që na e kanë mësuar
për ta futur frikën, dhe mosveprimin, ‘ti jeton sall një herë’
mjegull në sytë tanë, ne jemi
të pafund si deti, jo të ndarë, vdesim
miliona herë në ditë, lindim
miliona herë, çdo frymëmarrje jetë dhe vdekje:
çohu, vishi këpucët, tfillo,
dikush do të përfundojë
Fisi
një organizëm, një trup, që merr frymë gëzimi si yjet
jepi frymë fatit tonë, nisuni,
bashkoni duart, përkujdesuni për punë, mijëra djem
do të kujdesen kur të biesh, do të rritesh
një mijë herë në barkun e motrave tua.
Përktheu: Fadil Bajraj
ObserverKult
Lexo edhe:
JIM MORRISON: AH, SIKUR
Udhëkryqet
vend ku fantazmat
qëndrojnë për t’iu përshpëritur
udhëtarëve në vesh dhe
për t’i bërë që të interesohen për
fatin e tyre
Autostopisti pi:
“Përsëri i thërras zotat e fshehtë
të errët të gjakut”
——–Pse na thërret?
Ti e di çmimin tonë. Ai
kurrë s’ndryshon. Vdekja
jote do të të japë jetë
dhe do të të lirojë nga fati
i zi. Por po bëhet vonë
——–Ah, sikur të kisha mundësi që t’ju shihja përsëri
dhe të flas me ju, dhe të shëtis
paksa në shoqërinë tuaj,
dhe të pi pijen marramendëse
të bisedave tuaja,
mendova…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
