çdo mbrëmje si degë të njoma bliri
copëtoheshin prekjet me sëpatën e mprehtë të frikës
e gjuheshin t’i hajë nata
krismë e tyre çante qiellin përgjysmë
e hëna nga dhembja bëhej pluhur shkretëtire
që e barte era mbi oqean për t’ a zhdukur
o zot ishte frikë që do mbeteshin edhe pa hënën
puthjet ishin çvendosur diku reve fshehur planifikonin
të ktheheshin si shi një ditë kur malli të pëlciste bashkë me bubullimat
e buzët t’i ringjallnin t’i ujitnin si trëndafilat
ëndrrat ishin bërë gurë e shtrirë ishin fushave
si zogj të vrarë murtaje muranë kishin bërë
vetmia çdo ditë bënte shtëpinë e saj
në pranverën e vitit 2020 pas Krishtit
me trupa lisash mbështilleshin kufomat
o sa mbet mali i rrallë
në pranverën e vitit 2020
kur kish pas lindur një shkencëtar i marrë
e kish ngatërruar jetën me vdekjen
