Nga Benhamin Prado
Do të ikësh e trishtë një ditë dimri. Ditë shiu do të jetë.
Do të ikësh mes rrepeve dhe lajthishtave.
Do të ikësh tok me shelgjet e verdha që çapiten
nën dhjetorin e shqetësuar të lumenjve me hënë.
S’do të jetë si atëherë, kur 20 vjeçe ishe,
kur era, si një njeri që luan, në vështrimin tënd
korije të vogla kristali shpështjellonte.
Dhe një heshtje bore duart do të t’i ngrijë.
Para se të kthehen në buzët e tua të dikurshme
sheshet me shtatore, kujto që kishte një lumë.
Uji i tij fytyrat na i mori,
dhe nuk e dimë për se, dhe nuk e dimë për ku.
Përktheu: Aurel Plasari
ObserverKult
Lexo edhe:
ANTON ÇETTA: DO TË VIJ PRAPË, POR PËR NJË PUNË TJETËR, EDHE MA TË MADHE SE KJO
