Naj fillim vjeshte si kjo ke me i gjujtë maskat e vetëmohimit e ke me i dhanë liri gjuhës
Gjethet pezull kan me mbetë n’ajr prej burrnisë tande tek ke me u zanë vend qilim tokës tue u shtri
Ke me i çjerrë faqet si vajtojcë s’ke me u nalë s’menuemi mortin e as zot e as hyjni s’kanë me u pa para atij gzimi kur ke me kanë vetja
Pa flamuj t’bardhë e di ke me u dorëzu.
Sytë kanë me i thanë krejt para se shpirti me folë ke me i lshu frenat e tij n’krejt detnat e ksaj bote ke me u shkri ke me i marrë brigjet ke me vërshu atë ditë vjeshte kur kam me t’pasë ty
