Dritëro Agolli: Kjo grua që bie erë çokollatë…

dritëro agolli

Kjo grua që bie erë çokollatë,
Me mua ra dikur në dashuri,
Tani jeton me burrin në pallat,
Që ngritem vjet në bulevard të ri.

Dhe nuk e di, e lumtur është vallë,
Me burrin zemërbardhë e shtatëlartë,
Qëndroj ta përshëndes, t’i them ca fjalë,
Si kalimtar, si mik e shok i largët.

Por kokën nuk e kthen ajo nga unë,
Trak-trukun e sandaleve më lë pas,
Atë në djalëri e desha shumë,
Betoheshim të çanim çdo tallaz…

Por bashkë s’patëm fat të lidhnim jetën,
Se donte apartament të ri e telefona,
Unë bëja veç artikuj për gazetën,
Dhe flija redaksive në poltrona…

Por unë e di, akoma natën në ëndërr,
i shfaqem, e hap derën bojë hiri,
i shfaqem dhe i futem drejt në zemër,
Megjithëse pranë saj fle zemërmiri.

Kjo grua që bie erë çokollatë,
Që desh nga unë apartament të ri,
Tani jeton me burrin zemërbardhë,
Jeton e lumtur?
Nuk e di!

ObserverKult

Lexo edhe:

SERGEJ ESENIN: LETËR GRUES