Sot në varreza e pashë diku emrin tënd,
Të gdhendur mbi gurin e murrmë.
Cigaren e ndeza e të solla në mend,
Si një ëndërr të frikshme në gjumë.
Atje në shtëpinë time pas derës gri,
Është ende gozhda ku varje pallton e vjetër.
Është qoshja ku lije çadrën e lagur në shi,
Me dorezë me retër.
Është dhe një kasetë magnetofoni në raft,
Me zërin tënd fjalëpakë…
Unë erdha ketu në varreza nga larg,
Dhe do shkoj në hotel në darkë..
Kur të kthehem sërisht në shtëpi,
Në këndin e heshtjes dhe paqes.
Kasetën do marr dhe me shpirt në mërzi,
Zërin tënd do dëgjoj me pëllëmbën pas faqes…
ObserverKult
——————————————-
Lexo edhe:
DRITËRO AGOLLI: NA ISHIN DY NJERËZ DIKU NË NJË QYTET, U TAKUAN, U DASHURUAN…
Një dashuri e dokumentuar po me kujdesin që kishin për njëri-tjetrin. Dritëroi dhe Sadija e tij, shkëmbenin letra të shpeshta, në pritje për t’u bashkuar në të njëjtën çati. Janë fjalë shumë të sinqerta dhe shprehen, herë me drojë e herë, me guximin nga malli për njeriun që do të doje ta kishe pranë, përballë, teksa mendimet shkojnë veç aty.
Në vazhdim mund ta lexoni njërën nga letrat që Dritëro Agolli ia dërgoi Sadijes:
E dashur Sadije,
Kjo është letra e fundit për 1964-ën. Bukur ndodhi me ne. Na ishin dy njerëz diku në një qytet, u takuan, u dashuruan. Viti ecte, ecte. Dhe kështu erdhi dita e fundit e 1964-ës. Njeriu ditën e fundit të vitit bëhet pak filozof, apo jo? Të kujtohet kur më ke takuar mua me një shishe në dorë vjet në këtë kohë?..
TEKSTIN E PLOTË E GJENI KËTU
