Poezi nga Adrienne Rich
E di që je duke lexuar këtë poezi,
vonë, para se të largohesh nga zyra, nën të vetmen llambë të verdhë
dhe dritaren që nxin
në lodhjen e një ndërtese kredhur në qetësi,
kur ora e pikut ka kohë që ka kaluar.
E di që po e lexon këtë poezi në këmbë, në një librari larg oqeanit,
në një ditë gri,
kur fill nis pranvera,
e cefla të lehta vërtitenndër hapësirat e pamata të lirishtave përreth.
E di që po e lexon këtë poezi
në një dhomë ku ndodhën
shumë më tepër ngjarje se ç’mund të mbash mbi shpinë,
ku pirgje çarçafësh lëshohen plogësht në shtrat,
dhe valixhja e hapur flet për arratinë,
por tashmë vonë për t’ia mbathur.
E di që po e lexon këtë poezi,
teksa metroja ngadalëson
vrapin,
para se të të lëshojë shkallëve drejt një dashurie të re që kurrë s’ta dhuroi jeta.
E di që po e lexon këtë poezi nën dritën e televizorit,
ku tronditshëm rrjedhin pamje të pazëshme,
ndërsa ti pret lajmet e fundit për “Intifadën”.
E di që po e lexon këtë poezi në një sallë pritjeje me sytë që ndeshin sy të huaj, që kurrë me ty s’ do të njihen.
E di që po e lexon këtë poezi nën një dritë neoni,
me mërzinë e lodhur të të rinjve që ndihen përjashtuar dhe që ngutshëm
vetëpërjashtohen.
E di që po e lexon këtë poezi edhe me shikim jo të kthjellët,
lentet e tua të trasha
i zgjerojnë shkronjat tej çdo kuptimi e gjithëqysh ti vazhdon të lexosh,
ngase edhe alfabeti është i çmuar.
E di që po e lexon këtë poezi në kuzhinë, teksa ngroh qumështin,
me një foshnjë që qan në shpatull dhe një libër në dorë,
sepse jeta është e shkurtër dhe ti je i etur.
E di që po e lexon këtë poezi që s’është në gjuhën tënde:
dhe disa fjalëve nuk ua di kuptimin, ndërsa të tjera të grishin të rendësh leximit
dhe unë shumë do të doja të dija se cilat.
E di që po e lexon këtë poezi duke pritur të dëgjosh diçka,
ndarë mëdyshas midis hidhërimit e shpresës
e më tej t’u kthehesh përgjegjësive që s’ mund t’i braktisësh.
E di që po e lexon këtë poezi, sepse s’ka asgjë tjetër më të mirë për të
lexuar, aty ku je ankoruar,
lakuriq siç je.
Ujdisi shqip Rielna Paja
*Titulli i origjinalit: “Kushtime”
ObserverKult
Lexo edhe:
“SHAKESPEARE AND CO”, LIBRARIA MË E FAMSHME NË BOTË FESTON 100-VJETORIN
“Dashuritë e mia ishin Adrienne Monnier dhe James Joyce dhe ‘Shakespearei and Company’”, shkruante Sylvia Beach, libraria legjendare parisiene e së cilës hapi dyert 100 vjet më parë.
Bashkë me Monnierin, partnerja e saj jetësore dhe profesionale, La Maison des Amis des Livres, ishte një pikëtakim për njerëzit kryesorë të letrave franceze. Beach do të miqësohej me dy breza shkrimtarësh amerikanë, anglo-irlandezë dhe francezë, përfshirë André Gide, Paul Valéry, TS Eliot, Ezra Pound, Ernest Hemingway dhe, natyrisht, James Joyce.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
