Poezi nga Edmond Tupja
Dikush më mësoi qysh në vogëli
Që dyer e dritare të vogla të mëdha
Janë bërë për t’u mbyllur nga brenda
Që njeriu të jetojë në një kala.
Heshta e heshtjes
M’u ngul me ngulm në jetë
Hyra në vetvete e s’dola më
Bota u bë thikë e mprehtë
U vesha me gur betonarme
Dhe prita gjatë
Nën peshën e një ankthi të pamatë
Prita
Humba shumë
Pak gjë shpëtova
Por mbijetova.
ObserverKult
—————————-
Lexo edhe:
NGA MALLI PËR PRINDËRIT TEK EKSPERIENCA SI PRIND I NJË FËMIJE ME AUTIZËM… RRËFIM PREKËS NGA EDMOND TUPJA
Edmond Tupja, profesori “i pazakontë” i jetës shqiptare, në podcast-in e Mira Kazhanit shfaqet i ndjeshëm, me ca vite më shumë, me një beretë dhe fjalët e duhura për jetën.
Ti që kujton se je i pavdekshëm, ti që ke një fëmijë me autizëm dhe ndihesh i lodhur shpirtërisht, ti që mendon se po kalon një fazë delikate, dëgjo podcastin e profesor Tupjës dhe do bindesh që jemi veç grimca rëre në këtë botë. Ndërsa jeta, siç thotë Edmond Tupja nuk është e bukur, por është jetë.
-Në këtë episod të podcast kam ftuar Edmond Tupjën. Profesor Tupja, nuk e keni idenë sa shumë më kanë shkruar për ju që të bëj një podcast. Vetëm gra dhe vajza. Për be, asnjë burrë. Merre si kompliment.
Edmond Tupja: Për mua është një ngjarje kjo. Event siç thuhet sot. E the kaq bukur sa që u ndjeva mirë. Shpresoj që edhe vazhdimi i emisionit të jetë të paktën në këtë nivel.
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
