Unë vdiqa për të bukurën, por ish vështirë
Të zija vend brenda në varr,
Kur një që vdiq për të vërtetën shtrirë
Prehej në dhomën pranë.
Ai pyeti butë pse jetën dhashë?
“Për të bukurën,” ia ktheva aty.
“Unë për të vërtetën- e njëjta gjë janë bashkë;
Jemi të një barku,” më tha ai.
Dhe, kur të afërmit u takuan një – natë,
Ne midis dhomave ca fjalë i thamë,
Derisa myshku te buzët shkoi larg,
Dhe mbuloi tërësisht emrat tanë.
Përktheu: Laureta Petoshati
ObserverKult
Lexo edhe:
EMILY DICKINSON: JAM ASKUSHI! KUSH JENI JU?
Jam askushi! Kush jeni ju?
Mos jeni dhe ju askushi?
Njëlloj te dy, por mos e thuaj,
ta fshehim në një skutë,
sa mërzi të jesh dikushi,
turmës t’i kuakësh si butak,
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
NJË ZONJË E KUQE PËRMBI KODËR
Një Zonjë e kuqe përmbi kodër
Sekretin e përvitshëm mban;
Një grua të bardhë brenda fushës
Ku fle i qetë një zambak!
Fllad i ftohtë me një fshesë
Fshin pllaja, kodra dhe pemë!
Ju lutem, amvisat e mia të mira!
Kush mund ta bënte gjithë këtë?
Për fqinjët s’mundem të dyshoj!
Drurët në pyll shkëmbejnë buzëqeshje
Arrorët, begonjat edhe zogjtë
Si u bënë bashkë në aq pak kohë?
Çudi si ky peizazh qëndron,
Krejt mospërfillës në një dru,
Në qoftë se ç’ndodh është një ringjallje
Asgjë të çuditshme s’ka këtu!
VJESHTË
Agimet më të qeta se kurrë
dhe arrat po bëhen kafe;
frutat e pjekura të plota,
trëndafila nuk ka më në qytet.
Panja ka veshur velin gri,
Fusha një të kuqe të ndezur.
Nëse dukem në pamje e vjetër?
Po vë ca stringla edhe unë.
MIKU IM
DUHET TË JETË NJË ZOG
Miku im duhet të jetë një zog,
Për shkak se fluturon!
I vdekshëm miku im do të jetë,
Për shkak se ai vdes!
Poezitë mund ti lexoni KËTU:
ObserverKult
