ajo
hala nuk e ka shkrue poezinë e saj ma t’bukur
jo pse shtratin e shpirtit shtrue nuk e ka me petale drandofillesh
as pse cicrimat e zojve t’malit ka harrue me i mbledhun
n’pentagramin e ngjyrave t’ylberit
mbas shiut m’i xjerrun
ajo
me duer i ka tubue detnat
dhe me ta marue ka dashni
yjeve t’qjelll’s ua ka shtrydh dritën
si me kjen kmisha kosarësh
dhe në netët pa hanë
udhën ia ka shtrue me dritë
kaçakut t’dashnisë
buzëqeshja e saj e ka zgjanue kozmosin
tue u dhanë gji fëmijve
ajo
zjarrmin e djellit për çdo mjes e dhez me frymë
çdo mbramje me qerpik’ e shuen
po krejt këto kanë ken kot
kapedanja
kurr’ s’ka me mujt me shkrue njatë poezi
me t’tana hiret e me njatë bukuri
shoqe me ia ba vetes.
LEXO EDHE: Emin Z. Emini: Vizatimi i mallit
