Poezi nga Ezra Pound
Ejani, këngët e mia, t’i shprehim huqet tona të mbrapshta,
Ta shprehim smirën tonë ndaj njerëzve me punë të përhershme,
që s’kanë gajle për ardhmëri.
Keni nge, këngët e mia.
Druaj se fundi do t’ju vijë si mos më keq.
Sorrollateni rrugëve,
Shpesh ndaleni nëpër kënde dhe vendndalime të autobusëve,
Vërtet me asgjë s’merreni.
Bile as nuk i vini në dukje cilësitë tona të brendshme;
Si mos më keq do t’ju vijë fundi.
E unë?
Gjysmë i shkalluar,
Aq shumë ju kam folur,
gati po ju shoh rreth meje,
Kafshë të paturpshme, faqezeza, lakuriqe!
Po ju, këngët e mia më të reja, ende s’jeni
Aq të vjetra sa për të sjellë shumë dëme;
Do t’ua gjej një pallto të gjelbër prej Kine
Të qendisur me dragonj,
Do t’ju gjej pantallona pëlhurë purpuri
Nga shtatorja e Krishtit të vockël në Santa Maria Novella,
Të mos na thonë se nuk kemi shije,
Apo se nuk ka shik në këtë familje.
Përktheu: Fadil Bajraj
ObserverKult
Lexo edhe:
PIER PAOLO PASOLINI: GJË S’KAM BËRË PËRVEÇ QË KAM VUAJTUR…
Në Romë që nga vitet pesëdhjetë deri më sot, gusht ‘66
Gjë s’kam bërë përveç që kam vuajtur dhe kam punuar gopçarçe.
Mbas atij viti papunësie dhe i dhashë fund asaj jete
jepja mësim në një shkollë të vogël private
për njëzet e shtatë dollarë në muaj.
Në ndërkohë babai im na u ribashku
dhe kurrë nuk folëm mbi arratinë tonë,
times dhe të nënës.
Ishte vaki e rëndomtë, transferim në dy faza.
Jetonim në një shtëpi pa kulm, pa suva,
shtëpi e varfanjakëve në skaj të periferisë së qytetit,
bash afër një burgu.
Verës zonë e stuhisë së pluhurit, dimrit ligatishtë –
Ama ishte Itali, Itali lakuriqe dhe gëluese,
me djemtë e saj, me femrat e veta,
me erën e saj të jaseminit dhe me supa sa për ta mbajtur shpirtin
gjallë e për gazep,
perëndimet e diellit në fushat e Anienes, turra mbeturinash –
dhe sa më përkiste mua, poezia dhe ëndrrat më mbetën të paprekura.
Në poezi, kisha zgjidhje për gjithçka…
POEZINË E PLOTË E GJENI KËTU
