Në Romë që nga vitet pesëdhjetë deri më sot, gusht ‘66
Gjë s’kam bërë përveç që kam vuajtur dhe kam punuar gopçarçe.
Mbas atij viti papunësie dhe i dhashë fund asaj jete
jepja mësim në një shkollë të vogël private
për njëzet e shtatë dollarë në muaj.
Në ndërkohë babai im na u ribashku
dhe kurrë nuk folëm mbi arratinë tonë,
times dhe të nënës.
Ishte vaki e rëndomtë, transferim në dy faza.
Jetonim në një shtëpi pa kulm, pa suva,
shtëpi e varfanjakëve në skaj të periferisë së qytetit,
bash afër një burgu.
Verës zonë e stuhisë së pluhurit, dimrit ligatishtë –
Ama ishte Itali, Itali lakuriqe dhe gëluese,
me djemtë e saj, me femrat e veta,
me erën e saj të jaseminit dhe me supa sa për ta mbajtur shpirtin
gjallë e për gazep,
perëndimet e diellit në fushat e Anienes, turra mbeturinash –
dhe sa më përkiste mua, poezia dhe ëndrrat më mbetën të paprekura.
Në poezi, kisha zgjidhje për gjithçka.
Mua më dukej se Italia, përshkrimi dhe fati i saj,
vareshin nga ajo që pata shkruar mbi të,
në vargjet e injektuara me realitet të drejtpëdrejtë,
pa qenë nostalgjik,
siç e pata fituar atë me djersë –
s’ka dert se do ditëve
nuk i kisha njëqind lira për t’u rruar te berberi.
Figura ime e përkorë, sado që e paqëndrueshme dhe e trentë,
në atë çast në shumë mënyra ishte
sikur e shumë njerëzve me të cilët jetoja:
në këtë ne ishim has vëllezër, bile së paku ishim të barabartë –
Dhe kësisoj mund, besoj, t’i kuptoj fort mirë.
Përktheu: Fadil Bajraj
*Titulli i origjinalit: “Ama ishte Itali lakuriqe dhe gëluese”
ObserverKult
Lexo edhe:
