(Nënës Halë)
Në lëndinën e fshatit, pranë shtatit të drejtë të qershisë,
Shtatë herë u shkri bora, shtatë herë lulëzoi pjeshka,
Rri arka e nënës mbyllur, n’qoshe t’dhomës së shtëpisë,
Malli kurrë s’më zverdhet, fort n’shpirt më djeg si eshka!…
Varur në mur rri furka e qendisur, boshti sillet në agërshak,
Lëmshi i jetës rrotullohet pa pra që me vuajtje perin e saj e tori,
Ftonjtë n’raft ende s’janë kalbur, s’është shuar prushi në oxhak,
Dhembja e thellë përditë më thinj, gjer në asht më djeg kallnori!…
Ajo flet me rrënjë e bar, kuvendon me degë dhe gjethe,
Ninullat më të bukura n’pentagram i këndon bashkë me erën,
Ndonëse n’dimër ka shumë nxehtë, n’verë dërrmojnë kollë e ethe,
Nuk ndërpret përrallën kurrë, bashkë me zogj e sjell pranverën!…
Mbi unazë të varrit të saj hëna e zbehtë si e shastisur,
Belbëzon si n’balada t’moçme, hyn e del nëpër frëngji,
S’perëndon nga sytë tanë t’uritur misërnikja hënë e stisur,
Nuk pushon mbi kaptjell t’djepit ninullë e bukur plot magji!…
Ndalem dhe, si dikur, trokas në derën e drunjtë të përjetësisë,
Hyn një çelës me rreze të arta në bravën e krahërorit tim,
Pranë hirit të vakët t’oxhakut rri katullaçë roja e shtëpisë ,
Thimthi ende vazhdon t’i dridhet duke nxjerrë mjatëpelim!…
Shpurpuris hirin ngadalë bashkë me gacat në gjirmë të votrës,
Nëntë plagët e hënta të nënës këtu n’zemër më kanë mbetur,
Herët në dritën e bishtukut një rreze drite ia vodha motrës,
Që t’m’i trembë korbat e fatit-n’Doruntinë moti është tretur!…
Në dollapin e mbyllur të kullës gjej filxhanin e mullirin e kafës,
Aty janë tik-taket e orës së gjyshit-s’ndalet dot jeta e fisit,
Zë e thith si foshnje e uritur qumësht në cicën e Rozafës,
Mbi krahët e thyer të ylberit nis ha bukën e verdhë të misrit!…
Pranë magjes së drunjtë në qoshe avullon shpirti i bardhë i nënës,
E shoh fytyrën e saj t’djersitur që merr trajtën e bukës mrume,
Edhe dritat e syve më thinjen, kujtoj brumin n’dritë të hënës,
Që e ngjeshte me lot të kripur, duke aktruar së është fatlume!….
Një gjysmë shtëllunge e reve n’qiell prapë ka mbetur pa u tjerrë,
Në përcëllimë të shkretëtirës si një përrallë bukur e pikturuar,
Ecën udhëve të thikta të jetës, ëndrrat kurrë nuk i ka vdjerrë,
Shtrirë mbi Kashtë t’Kumtrit lart kuvendon me yje të praruar!….
Sytë rigojnë vesë lotësh t’vakët, kurrë nuk teret qerpiku im,
Sërish lulëzon pjeshka, qershitë prushërojnë lart në degë,
Bien prapë dorëzat e grurit, vjeshta vjen me plot flakërim,
Ftonjtë gushëpëllumba piqen n’degë, mollë të kuqe faqeshegë!…
Kokrrizat e dheut i puth me mall dhe ngroh n’pëllëmbë të dorës,
Më lind vargu si shkumë qumështi lehtas dregëzat m’i shëron,
Epiteti i zgjedhur-Loke është maja më e lartë e kurorës,
Metafora-ajkë e shpirtit, buzët e zemrës m’i mjalton!…
Sa herë kthehem në vendlindje, n’derë t’shtëpisë nëna më pret,
Më përkëdhel e më merr ngryk, lëmshi i jetës më çmbështillet,
M’i pi sumbullat e vala t’lotit, ma mbështet kokën n’prehër t’vet,
Ditë as natë s’i kotet shpirti, mendja ime fill m’zhdërvillet!…
Mitrovicë, 29 janar 2012
*Shkëputur nga libri me poezi “Moisi i mall(k)uar” i autorit Fazli H.Hajrizi
ObserverKult
———————————————————————————–
Lexo edhe:
MARSELA NENI: NËNA IME KISHTE DHJETË DUAR
Nëna ime kishte dhjetë duar.
Ato mund t’i shihje veç ditën,
nëse përditën e shihje në iris të syrit.
Kur të gjithë i mundte gjumi,
ato zhdukeshin, mbeteshin veç dy.
Të gjithë flinin, por jo unë, unë përgjoja,
nëna flinte, por…duart e nënës nuk flinin kurrë,
si dy engjëj nate të mermertë
ato përkundnin detin në sytë e mi
gjersa qetësohej çdo valë.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
