Poezi nga Gerhard Pregapuca
Iden!
Të kam thërritë në gjumë
E zgjimin s’e kam dashtë.
Iden!
Sa herë kam dalë kundra natyrës.
Erën…!
Kam urry kur flokët t’i ka prekë.
Shiun…!
Pse n’lëkurë të ka rrëshkitë
Si me pas qenë buzët e mia.
E buzët e mia, s’do mundnin
aq rrëmbyeshëm me t’puthë.
E dielli?!
Pse fuqi ka me t’i ba sytë me shkëlqy
ma fort se unë.
Iden!
T’kam thërritë n’gjumë.
E forcë m’u zgju s’kam pasë.
E pse me u zgju?!
E pse jo…!
Iden!
As n’andërr
s’mundëm me qenë bashkë.
As n’zhgjandërr.
Po unë e gjej një forcë në vete,
veten me mujtë me e bindë
Se është ma mirë kështu.
Buzëqeshjen s’kam me ta marrë…
Por as lot padashje s’kam me të dhanë…
Çfarë pagimi për me humbë
Diçka që s’mujta me e pasë.
ObserverKult
=================
Lexo edhe:
