Dikur në Tulë një mbret na ishte
Besnik gjer në vdekje ndër mbretër më i miri
E dashura e tij në agoni tek vdiste
Kujtim i la një kupë floriri
Asgjë më të shtrenjtë s’kish se kjo kupë
Që e adhuronte shumë
kur kujtonte ah të bukurën çupë
Pinte e lotët i ridhnin lumë
Për mbretin plak erdhi dita për gjykim
E mblodhi njerëzit kudo nëpër qytete
Po u lë çfarë kam tha, trashëgim
por këtë kupë do ta mbaj për vete
E ja në ballë në gosti të shtruar
Fisnikët i rrinë prane mbretit
Në holl të lartë nga etërit trashëguar
Në kështjellë në breg të detit
E u ngrit në këmbë sarhoshi plak
E ngriti kupën – të fundmen i ngushëlluar
Dhe e flaku tej me sa fuqi që pat
përmbi valë të detit shkumëzuar
E pa tek mbushej kupa pak nga pak
E tek zhytej dalëngadalë në det
E mbylli sytë e vdiq pra mbreti plak
e nuk piu kurrë më ky ashik i shkretë
Shqipëroi: Servet Bytyçi
