O i hijshmi çast, kthemu sërish.
Rini, thuamë një fjalë
Në këtë orë vorbullore.
O i ëmbli kujtim, prehu këtu një çast.
Orë e dritës së zezë ndër damarë
E gërvimave memece të pasqyrave,
E honeve të rreme të etjes…
Dhe nga hiri më i thellë e i pasy,
E bukura moshë do të zotohet:
Me hijeshinë e çapave të parë, kur
Dielli dheun e natës
Ta ketë fshikur
Dhe në freski tretur çdo kith,
Meit, tek ngrihet në qiell
Kurmin e hareshëm para teje do të shpalosë.
Përktheu: Aida Baro
*Titulli i origjinalit: “Do të shpalosë“
ObserverKult
———–
LEXO EDHE:
GIUSEPPE UNGARETTI: TË HARROJMË KËTË JETË…
Si lauresha valëzuese
Në flladin e lehtë mbi lëndina të blerta,
Pupël flatrat do t’i ndiesh, eja.
Të harrojmë këtë jetë mbi dhé,
Të ligën dhe qielloren,
Afshin tim flakë e zjarr,
Mbamendje vegullish të dikurshme
Ndër kuqëlime agimesh të reja.
Atje ku gjethin më s’e luhat drita,
Ëndrra e brenga flakur t’tjera brigjesh,
Atje ku rënë ka mbrëmja,
Në të praruarat kodra,
Eja të të shpie.
Të çlirë nga mosha, i ngriri çast
Në breroren e tij të humbur,
Savani ynë do të jetë.
1930
Përktheu: Aida Baro
*Titulli i origjinalit: “Atje ku drita”
————-
LEXO EDHE:
GIUSEPPE UNGARETTI: FLI TANI, MOJ ZEMËR E SHQETËSUAR…
