Lamtumirë vëndet e mija,
Që po m’zhdukeni dalngadalë,
Gjëmon deti ushton duhija,
Lkundet varka valë mbi valë.
Kah njaj Diell që asht tuj flakrue,
Andej fill un tash do t’veta,
Lamtumirë atdhe i bekuem,
Lamtumirë për sa të jetë jeta!
Neser nadja kur mbi ne,
Rrezja e Diellit ka me ra,
Kush e di sa ujë e dhe,
Mue prej teje ka me me më nda?
Po ni pvetsha retë minore?
Po në i pvetsha zogjt e detit?
Veç për ty moj tokë arbnore,
S’ka me më fol kush ma mue t’shkeretit
Kam me shkel në të tjera zalle
Në të tjera brigje e të tjera dete
Kam me ndije të tjera gjuhë
Në të tjera vënde e të tjera qytete…
Vëndin tëm ma skam me pa…
Ka me prit pra motër zeza
Me i pru nanës në shpi ndonjë re,
Po, kushedi, i vllau atëhera,
Ku asht kah kalbet për nan dhe…
Para Hyut naltohet lutja,
O ju bjeshkët e Shqiptarisë,
Ku ndër ju s’dijmë, çka asht tuta!
Veç në ju asht logu i burrënisë!
Lamtumirë ju mriza e stane!
Lamtumirë ju “shkurre e mreta”!
Lamtumirë ju o armt e t’parve
Lamtumirë për sa t’jetë jeta.
ObserverKult
—————————————-
Lexo edhe:
AGIM SPAHIU: LAMTUMIRË, DASHURI
Unë po vdes pak nga pak . . . pak
nga pak,
pak,
a nuk e ndien se unë po vdes nga këmbëngulja
për të mbetur i kristaltë, i tejdukshëm si një qelq?!
Dhe veten pjesëtoj në ëndrrat që besoj . . .
A nuk e ndien se po vdes nga dashuria?!
Nuk ju beson më fjalëve, fluturimeve të mia,
nuk qesh e nuk loz, as më përqafon dot.
Dashuria mungon . . . dashuria mungon,
u tret e u shkret dashuria që më beson!
Poezinë e plotë e gjeni KETU
ObserverKult
