Poezi nga Hafizi
O zot, më fale trëndafilin, ja po ta kthej un’ përsëri,
Sepse lëndina po më hidhte vështrime mbushur me zili!
Ndonëse mikja m’u largua prej dashurisë njëqind hapa,
Larg mikes qofshin gjithë brengat, e shqot’ e breshër edhe shi!
Kur ti, er’ e pranverës fryn, pran’ atij vendi ku më rri,
T’i thuash se do t’i shërbej, afroju dhe i pëshpëri!
Lëmoja flokët kaçurrela, se brenda gjendet shpirt’ i saj.
Mos e shkatërro ti atë kopsht plot erë të mirë e hijeshi!
Se shpirti im, ti thuaj erë, përjetë asaj i ësht’ betuar,
Në kaçurrela do të prehet, do rroj’atje në fshehtësi!
Shëndet me verë do të ngrenë për hir të buzëve të tu,
Mallkuar qoft kush s’të do dhe kërkon gjetkë lumturi!
Sesa do prishësh, mos mendo, kur poshtë në tavernë zbret,
Kush pi nektar nga dashuria, më shumë s’do kënaqësi.
Le të na shkelë dhe me këmbë a të na falë një të puthur,
Kush truhet edhe matet shumë, nuk hidhet dot në dashuri!
Lëvduar qoftë poezia, Hafizi i dha një nur hyjnor,
Fjalën e bukur, çiltërsinë, mos i pëlqejë s’ka njeri!
*Titulli i origjinalit: “O Zot, më fale trëndafilin”
Përgatiti: Dalan Shapllo
Lexo edhe:
HAFIZI: KA NJË FUND…
Un’e di se dhe ditët plot helm e trishtim-kanë fund,
Edhe koha që rrjedh si përroi, edhe barra e zisë-merr fund.
Perëndesha q’i truhem, ja tani më sheh, më urren,
Po dhe nami që ka ky rivali fodull-ka një fund.
Se tinzari pas perdes të vret me një kamë gjithsesi,
Se edhe fron’e pallat, madhështi mbretërish-marrin fund.
Mirënjohje aherë ç’e do, pëshpërimën e hidhur?
Kur edhe lavdi i njerëzve të ndritur-merr fund…
Poezinë e plotë mund ta gjeni KËTU
