Poezi nga Hamdi Reqica
rrëzuar nga bedenat e kështjellës së dashurisë
kam rënë në dyshemenë prej flokëve të tu
të gështenjtë
pranë teje shtrirë brinjë më brinjë
brinjët tona diç pëshpërisin mallshëm
aroma dehëse e frymës
jetë frymës i jep
rrënqethem kur buzët e tua të thara
shkrumbi i buzëve të mia i çukit
rrëzohem e qaj e çohem
i zhagmitur
zhgjëndërr të kërkoj në halishtë
se në det s’më vjen veçse ëndërr e kallur
të gjej në qoshet e arkës së kujtimeve
sytë e tu i thërras
iu flas
i heshtur vallëzoj me hijen tënde prej flake
nën tingujt e dikurshëm të gjëmimit të mëkatit e shtratit
u këndoj drithërimave të trupit e shpirtit
dehem me kujtimet për ty
më keq më zi
se me gotën e përmbysur të verës
nata ngjyroset me dritëhijen tënde vërbuese
prapë përtokem
rrëzohem
të ftoj në vallen e vdekjes
për ringjallje
ah
vallëzimi ringjall
sall fantazmën time të shqyer
të marrë
bashkë me ulërimat e shpirtit të çarë
dhe lemzën që më plas
nisem
për në rrugën e varrezave
pas kujtimeve të njelmëta e të sherbetta
që le pas
ObserverKult
Lexo edhe:
HAMDI REQICA: EDHE MUND TË NDODHË GJITHÇKA
në qytetin pa gazeta
thikë e shqyen qiellin një rrokaqiell i sapombirë
e rrëzë këmbëve të tij
e shtrirë një dorë e turpëruar lypsari
një dallëndyshe e trishtuar
kreh flatrat për shtegtim
e një burrë lumturisht emigron me kokën në thes
një bari qeleshebardhë
i qeshur kthen delet nga stanet
e një e konvertuar pa zbardhur dita bëhet yll bote…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
