Poezi nga Hermann Hesse
Jastëku më vështron ngultas gjatë natës
Unë i braktisur si një gur varri;
Se kisha menduar kurrë se sa e hidhur qenka
Të jesh i vetmuar,
Dhe të mos dremis në flokët e tu
I vetëm qëndroj n’këtë shtëpi që nuk bëzan
Llamba e varur lart errësohet
I shtrij duart butësisht
Që t’mi mbërthesh në të tuat
Dhe ngadalë, me gojën prush, vazhdoj drejt teje
Por e puth veten e flashkët e të dërrmuar
Pastaj befas zgjohem
Përreth meje nata e ftohtë vazhdon të çajë para
Një yll shkëlqen pastërtisht në dritare –
Ku është floku yt i bardhë,
Ku është goja jote e ëmbël?
Në çdo kënaqësi tani veç dhimbje gjej
Dhe helm në çdo verë që pi;
Se kam ditur kurrë se sa e hidhur qenka
Të jesh i vetëm,
I vetëm, pa ty.
Përktheu: Agon Sinanaj
ObserverKult
———————–
Lexo edhe:
