Koha është spirancën për ta ngrehur,
nga porti drejt së panjohurës, anijen për t’a dërguar
rrugën merr në heshtje, sikur pasagjerë mos t’kenë mbetur
nuk shkund kush shami as krahë në atë të shkuar
Po, edhe ata që qëndrojnë në vendpritje kanë rëndësi
që shikojnë në horizontin e errët, me sytë e lagur
Zemër e mire! Anija e fundit cila është, a e di?
se kjo nuk është zija e fundit e një jetë të zemëruar, plasur
Në botë, ajo dashuron (po) dhe ndonëse pret kot,
nuk e di nëse të dashuruarit kthehen
secili që u largua me kënaqësi,
kalojnë shumë vite dhe koha si kthen më
…
Përktheu dhe përshtati: Përparim Blakaj
