Të thuash se thellë qiejve nuk banon asnjë Ëndërrimtar,
Të thuash se në gjithë hapësirën ku pa fund ari çurgon,
Prej çdo atomi ngjitet një zë solemn
Kërkues në qiellin e zi ta zgjojë një zemër!
Të thuash se nuk dimë asgjë ! e kur gjithçka ulërin në kor.
E që megjithatë, pavarësisht ankthit universal,
Koha që shkon rrokullimë shekujsh rrëmujë,
Pa kujtesë, e përjetshme e punëtore e trishtë,
Sjellë me vete pa kthim gëlltitur në dallgët e saj
Hijnajat e martirëve, qytetet e botët,
Koha, universalja dhe e qeta rrjedhë,
Koha që nuk njeh as qëllimin, as burimin e vet,
Por takon gjithmonë diej në rendjen e saj,
rënë prej urnës blu pashtershëm !
Përktheu : Anila Xhekaliu
