E diela e ardh/ikjes
ma sjell n’mend nji rreth qi m’ban horë
para vetit
për qiknin e besueme drynit t’huej
qi ka lé n’mes dhimtes e dimnit t’para perfunduem.
Nji zhig qi t’zen frymen âsht dashnia
mos me t’lan mi shlye mëkatet e vogla
se voglue mbetet zemra
n’para nusni
n’mos i kallxoftë rremat se pèr çka i vlon gjaku
…vèç dashnie n’koftê
t’zen besë fjala “qi ki me majt duersh” zanen
kur t’bjen para
prej t’lshuemit kamêve
a prej zânit tand
kur thrret n’emên.
Druju t’dieleve qi i kanë t’shkrueme udhtë
do t’ardhme
e do t’shkueme.
