Ky mall më rrjedh si një shi i ngrohtë
ardhur nga qiej të tjerë,
shi nga sytë e një gruaje
peizazhe të copëtuara në njëqind imazhe,
koshere të ngrohta pëshpërimash
në ditë rendjesh, pritjesh, ikjesh
puthjesh dhe vetmish
imazhe që tani më shkasin duarsh
bashkë me fjalë që më ikin, s’dihet ku
shtegtim krillash.
Qullem i tëri në mall
dhe një lumë i ngrohtë më merr njëherësh
dhe unë i jepem të më çojë larg
aty ku shpirti do
në vende pa kufij
ku perëndimi puth agimin.
Ky mall më është bërë një nanurisje e pafund
ku buka më është me tjetër shije
dehem me frymën e tjetërkujt
në livadhet e kuajve të marrë
livadheve të botës.
Herë-herë ky mall më merr frymën
pa mundur të klith,
atëhere mbyll sytë
thërras natën pa hënë dhe ciganë
dhe verbazi nisem në udhën e njohur
ku ajri ka frymën e saj.
*Titulli i origjinalit: Mall…
ObserverKult
——————————
Lexo edhe:
LUAN RAMA: TI SHKOJE…
Nën dritën e bardhë të neonit
shtrirë në agoni
ti ngrije duart lart për të ikur si engjëlli
“Dhashë shpirt!” më the ti
ndërsa unë të shihja i plagosur
pa mundur ta ndal ikjen tënde,
Si vallë kështu?
Duar të nderur që dridheshin
që dikur mbi pëllëmbë kishin mbajtur
veç jetë e dashuri,
pjellën dhe dhimbjen e kohës së mbrapshtë
vdekjen e mëmës dhe atit,
shkoje me duart ngritur
duke shkelur mbi një liqen lotësh…
ti motër,
Hirësia ime,
Dashuria ime e gjakut,
gjithnjë e purpurt
në zemrën time mavi
bërë nga plaga e hapur që ende klith
nën zë,
nën qiej vetmitarë pa zogj,
mërmërimë murgu,
pëshpërimë…
Ti shkoje,
ti më rivjen dhe më ikën sërish
shket në botën tjetër
e unë s’di ç’të bëj
me këtë flutur të bukur
që më trazon çdo çast në natën time kaq të gjatë
në këtë humbëtirë të pafund…
