Gabrielë, poezi nga Lul Beshaj
Unë mund të bëhem një ditë, dritë
E deri atëherë asht ende nji rrahje zemre larg,
Domethanë,
Nji pafundësi.
Unë kam frigë me kenë pa ty
Ballë dritës,
Nuk di me pa pa ty.
Edhe ballë territ
Kam frigë mos me t’pasun në udhën e shpirtit
Ti je pika e ujit në bunarin e përmallimit për ty.
Unë kam frigë me kenë pa ty ballë jetës
Ti je lidhorja e parë e syve me dritën.
Unë nuk e mohoj,
Du me mbajt nji meshë për dritën!
Tash Gabrielë,
Ti nuk je e ajrit,
E kohës,
E luleve,
Ti je e emja!
Ti je e përveçmja e syve të mi.
Edhe na jemi si zogjtë
Kthehemi ku na bien pendët e mallit
E bahemi kangë
Se na na Frigë mungesa e:
Mori malli me m’shkrue.
Flemë,
Gjum të jetshëm,
Gabrielë.
ObserverKult
———————————–
Lexo edhe:
Ju ftojmë të lexoni një cikël poezish të zgjedhura nga Lul Beshaj:
Unë e mata jetën me ty Gabrielë
Mua më ka gjuajtur jeta shpesh me gurë
E unë prapë qëndrova si mali përballë
E di një i vdekur pranë s’të gjendet kurrë
por dhembka kur pranë s’të rri një i gjallë…
Unë shpesh e mata shpirtin dhe me shkretëtirën
U ngrysa në ditë që s’më dhanë një zë
Por nuk hoqa dorë të kërkoj të mirën
Tek një fije shprese që tek zemra fle…
Unë e bëra udhën shpesh edhe më vetëm
Mijëra qenë të gjallët, por s’mu gjend asnjë…
Por unë kurrë, kurrë, s’e urreva jetën
Më bëri t’a dua fort një tjetër gjë.
Më bëri t’ia ndjej jetës gjithë kuptimin
Drit’ e artë e yllit që në zemër ngel…
Jeta e mat forcën me sa ke durimin
Unë e mata jetën me ty, Gabrielë…
Poezitë e tjera mund ti lexoni KËTU
