Ishte një ditë që s’peshoi
as sa një kilogram mollë
që i shtrydha pak më parë.
Mbylla sytë
dhe fjeta.
“Fjetsh të madhin”,
do kishte thënë njerka ime,
Por im at’ pati vetëm një grua.
Nënën time,
që më hodhi batanien e dale boje
e më përkëdheli
si atëherë
kur isha kërthi.
Aty u thye rekordi:
u këput shiriti i kuq i garës.
Drejtuesi ngriti lart
krahun e kampiones.
E vetmja sekondë
që dita u bë jetë
e kur fjeta
piva gji
dhe u rrita.
Sot nuk bëra asgjë më të mirë:
isha me nënën time,
nusen e përjetshme,
e re e bukur,
dhe unë—fetus i destinuar
në mitër
për t’u bërë vajzë-grua
e bukur.
10 dhjetor 2025
ObserverKult
Lexo edhe:
