E para asht dashnia, poezi nga Manjola Brahaj
Ne nisëm me puthjen e shikimeve tona,
u lamë n’langun e ullinjtë.
Vazhduem me matjen e gishtrinjëve,
i shkëmbyem me njani-tjetrin i shtërnguem.
Kanga mori udhën e ngritjes,
me kafshimin e buzëve t’përgjakta me epsh.
U stepëm se nji derë qe e hapun
nji shtrat na u desht.
Ritmi ndryshoi, mori turr egërsia,
u tërbuan trupat, u çmend melodia.
Nuk e di sa herë u bana rrgallë n’duert e tua,
Nuk e di sa herë u bane ujë n’kofshët e mia.
Kanga vazhdoi edhe ma me tërbim,
edhe ma me dëshirë.
I thamë njani-tjetrit
se nuk kishim provue ma mirë.
Në vesh shqiptuem fjalë që na ndezën flakë
e kanga filloi me u kërcye prapë…
Në kohë t’pa kohë pa fund as fillim,
e kërkove nji si unë,
e gjete shpirtin tim.
E preke me valë e dallgë,
e mbyte n’dashunim
Tash po m’fton prapë
në nji kërcim…
Kanga u lshue për trupash
duke na djegë shpirtnat
nuk di kur mbaroi,
nuk di kur u fikën dritat,
a kur nisi nji agim i ri?
Nuk di kur u ringjalla unë,
nuk di kur dole ti…
E para
asht dashnia
e dashnia,
jem’ na t’dy…
ObserverKult
Lexo edhe:
MANJOLA BRAHAJ: ÇKA TË BAJMË ME TRISHTIMIN?
Poezi nga Manjola Brahaj
Me çka ta veshim trishtimin tonë,
që na asht varë për qafe si nji fëmijë i llastuem?
Çfarë emni t’i vemë,
në ferrkun e heshtjes kur zgjohemi si mos me qenë dy vetë,
apo kur si gurë të randë biem në fundin e shtratit,
me fjetë?
Me çka ta pijmë e ta pshtyjmë pa e përtypë,
që të mujmë pa u mbytë me dalë hijes së tij t’zezë
edhe kur të jemi të mardhun
me gacat e fikuna të zjarmit pa ndezë?
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
