Ne jem’ larg
si dy pjesë të nji trupi të vetëm të ndame
e të vërvituna përtej kufijsh të ndryshëm.
Si dy hana të zbehuna në të njejtin qiell,
që veç netësh tejzgjaten me dritën e tyne deri përtej malesh,
e lahen në det,
e dalin prej detit,
prapë të zbehuna prej mallit.
Na ndan koha që e patëm
dhe menduem se e kemi jetue edhe kur mezi kem pritë me e heqë qafe
si nji barrë të randë të ngarkueme në shpindë,
si nji rrugë të mundimshme që shumë jem’ gëzue kur e kem sosë,
për me nisë rishtas nji tjetër,
e nji tjetër,
e prapë nji tjetër…
Ne na ndan horizonti që përthyet në sytë tanë
në pesë forma të ndryshme;
unë shoh andrrat e mia të bame jetë në mue,
ti sheh formën e kangës tande,
ajo sheh fatin e saj të gjysmuem,
kurse tjetra sheh dashninë e saj të jetësueme,
e tjetra mbas saj sheh andrrimin e kaltër gdhendun n’sytë ulli
Na ndajnë shpikjet idjote të njerëzimit,
dogana,
letra,
sëmundje,
kufizime e pamundësi të zhveshuna,
të cilat naltohen para nesh si mure,
e fizikisht nuk mundena me u përqafue,
rrimë dhe pijmë kafen
bashkë me të zitë e saj helm,
që shpërndahet shpirtit si nji nostalgji e thartë,
tue na kujtue krejt kafet e pime bashkë…
