Nga Manuel Vicent
“Në fund të fundit, jeta domethënë thjesht që ta zvarritësh trupin drejt asgjësë, e në rastin tim, nëse do të më pyesnin se kur jam ndier mirëfilli i lumtur në jetën time, përgjigja ime do të ishte përherë e njëjta dhe e pandryshueshme: në ato çaste për të cilët fare nuk arrij dot të kujtohem me vetëdije.
Seç ka njëfarë kohe si të përhumbur e të zhytur mes mjegullnajave, ku nuk kujtojmë dot të na ketë ndodhur diçka thelbësisht, as për të mirë, as për të keqe.
Mendoj se fakti që nuk mbajmë mend as sukseset, as dështimet tona lidhur me një periudhë të caktuar kohore, asnjë gjë fatlume, asnjë fatkeqësi, domethënë se kjo lloj amnezie përbën pikërisht kuptimin e lumturisë”.
Përktheu nga spanjishtja: Elvi Sidheri
ObserverKult
Lexo edhe:
ROBERTO BOLAÑO: PAS NJË MIJË VITESH ASGJË S’KA PËR TË MBETUR
Nga Roberto Bolaño
Pas një mijë vitesh asgjë s’ka për të mbetur
nga çfarë u shkrua në këtë shekull
Do të lexohen fraza të shthurura, gjurmë
femrash të përhumbura,
fragmente çiliminjsh të palëvizshëm,
sytë e tu të ngadaltë e të gjelbër
thjesht nuk kanë për të ekzistuar.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
