Poezi nga Maria Sudibyo
Lamtumirë!
Ti nuk do të më pranosh më,
por të lutem mos më harro.
Më ruaj në kujtimet e tua,
në nënvetëdije,
ose në ankthet e tua.
Ti je fytyra që njoh,
por udha jonë nuk është më e përbashkët.
Thuaj, pra, lamtumirë
dhe unë nuk do të të harroj kurrë.
Përktheu: Irena Dono
————————————–
LEXO EDHE:
MARIA SUDIBYO: KËRKOJ DIÇKA QË AS VETË S’MUNDEM TA KUPTOJ
A ka një vend për mua
në këtë botë të tkurrur që e kuptoj
se mund të jetë i fundit,
më i miri mund të jetë
fjalës sime t’i zini besë.
Larg, larg,
më kanë degdisur këmbët me mijëra milje,
gjatë, gjatë
kërkoj diçka që as vetë s’mundem ta kuptoj…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
Lexo edhe:
MARIA SUDIBYO: NUK DO TË KTHEHET MË…
S’më pëlqejnë fjalët
“Është faji im!”
“Është faji yt!”
Sepse gjithçka do të jetë ndërkaq në shkarëzim.
Diçka do të mbetet e ikur,
diçka nuk do të kthehet më
si më parë…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
Lexo edhe:
LAMTUMIRË, E DASHUR, LAMTUMIRË, FORT E ËMBLA NËNA IME!
Salvatore Quasimodo: Letër nënës
«Fort e ëmbla nënë, tash mjegullat po davariten,
flota përplaset ngatërrueshëm mbi diga,
pemët nga uji rënden, prej dëborës digjen;
nuk jam i trishtuar në Veri:
nuk jam në paqe me veten,
por prej kërkujt falje nuk pres…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
