Të rrëfej forcën time:
i ngjan asaj të një Zambaku uji
që reziston dhe rritet
në errësirë
në lagështirë
në kushte të vështira jetese
ndër frymorë të mykthët,
nën, derisa një ditë, mbi
ujë krejt ‘bukuritë’
ia shpalos një dielli.
E netëve, për një mashkull, petalet
kruspull krejt i mbledh
për t’u bërë një kupë femërore
e jashtëbotshme si thjeshtësi gruaje.
Ndaj, i dashur,
derdh mbi mua verë,
poezi…
Mbushmë!
E më pi, me fund!
Ajme, agu le të vijë,
pa trandje e presim, pa dehje,
me kthjella, se asgjë s’na përket,
e askujt s’i përkasim,
veç fatit… që dikush na e la
foshnjë në derë
e ne e rritëm
e bëmë fëmijë në shpirt.
ObserverKult
Lexo edhe:
