Martin Camaj: Dita e malit tem…

MARTIN CAMAJ:

Poezi nga Martin Camaj

Dheu im âsht i përmendun
për humnerat e thella
ndër banorët e malit e të fushës
deri në dét. Mbramjeve atjè
ndëgjohet klithma e grizhlës
ndër kthetrat e shqipes e shpirti i sáj
u flijohet hijevet.

Atje lot drita në sytë e njerzve tash e parë
e epshet s’i njeh kurrkush me emën.
Shpagimi me gjak âsht, për shembull,
gjarpën nën gúr e gjarpni vetë
na qenka mende femne
nën rubën e bardhë ose të kuqe.

Në muzg atje secili prek ballin e vet
e ndien ndër gishta fillin e jetës
e gëzohet.

ObserverKult

Lexo edhe:

BUQETË E ZGJEDHUN POETIKE NGA MARTIN CAMAJ

Kam shikimin tand në shpirt dhe melodinë e pavdekshme të gjakut në pasion. Freskia mëngjesore dhe bari i lagun fryjnë zemrën time të zgjueme nga prania jote në të.

ÇKA I DUHEJ ULIKSIT ITAKA PA GRUE

Malli, dëshirë e përjetës
e jo mallëngjimi, gurgull frymëshkurtë,
e joshi Uliksin me u kthye i kulluem
atje kah ishte nisë. Në ravgime të paskaje
shtjerri edhe të mbramin petk që kishte
amzën e pashlyeshme të vegëve ullini
dhe të duerve të grues.
Shtjerri edhe petka tjera leshi e lini
e fjeti ndër tesha të hueja, Uliksi,
kur harroi amzën.

Homerit s’i erdhi ngoje me thanë
përse Penelopa endte për të me duer të veta
petkun magjik të kthimit.
Homeri i përngeshëm u kull kujtueshëm e tha:
Uliksi e Itaka pa grue – dy krena binjokë dhie
me nji bri të thyem: punë e pakryeme.

MBRAMJA ASHT’ LARG

Mbramja asht’ larg
e ti je atje mbi kodër të blerueme
ku gurzit që bashin zhurmë
i përpiu dheu.

Ti je atje me të bijën e heshtjes
e me shoqe tjera e mendon për mue.
Unë jam në detin e tingujve

e ndër gjujt e mij ndieva
peshën e tramit tue u ndalue me turr.

Poezitë mund ti lexoni KËTU