Nuk ndahet dashuria
Nuk ndahet si kafshata e bukës
Në ditë zie
Ajo falet e gjitha
Dhe kur të ndjesh vdekjen tënde
Atëherë do kuptosh
Që ke dashuruar plotësisht
Ah mos prit të verë dorë
Mbi ballin tënd plot pluhur
Mos prit të dallosh në aq zëra
Zërin që do
Mbylli sytë e mos u kthe më
Kurrë më…
*Titulli i origjinalit: “Nuk ndahet dashuria”
ObserverKult
——————————————
LEXO EDHE: MIHAL HANXHARI: JO S’MUND TA HARROJ, MË PATE DASHUR VËRTET?
Emrin ia mësova shumë kohë pasi u njohëm. Quhej Eva. Shpesh më ka ndodhur, që të shoqërohem e të kem marëdhënie me dikë e të mos ia kem ditur emrin. Ndofta më është dukur fort pak i rëndësishëm.
Se si e njoha kur e pashë për here të parë, s’di të them. Bile, kur u kujtova se ajo po ecte pranë meje në rrugën e jetës s’ime në atë qytet, isha për shumë kohë indiffirent karshi saj dhe kurrë s’mendova se do të lidhesha sado pak me të. Eva, jo. Ajo më kish takuar mes morisë së njerëzve, më kishte ndjekur ditë e net, më kishte përgjuar dhe isha bërë për të një njeri i dashur, isha bërë një ikonë e pa pare, para së cilës ajo gjynjëzoheshe e vetmuar, netëve duke u lutur në heshtje.
Më vonë, më tregonte se si më kish dashur së largu. Më tregonte shumë gjëra që më kishin ndodhur që unë i kisha harruar, por që ajo i mbante mend me hollësi; I ruante si kujtime të ëmbla dhe ndihej e lumtur, ku tregimet e saja, ngjallnin kureshtjen dhe habinë time, dhe me të vërtet në shpirtin tim ndjenja një paqe të ëmbël, ndofta ndjenja edhe një dridhje krenarie, që isha dashur aq shumë prej një vajze pa e ditur unë.
Ajo s’ishte nga Budapesti, kishte ardhur nga krahina. E ndofta kurrë nuk pat menduar se Budapest i madh e i zhurmshëm, ku ajo dukej si manushaqe e vogël që mund të shkelej here pas here, nga ndonjë kalimtar i shkujdesur, do e lidhte papritmaz, me një të panjëohur, me një lidhje të forte e plot pasion…
TEKSTIN E PLOTË MUND TA LEXONI KËTU
