Nga Dhimitris Christodhoulu
Qenkemi si dy anije që u nisën për lundrim,
dhe që dallga i përpiu në të parin udhëtim.
Ç’e ka fajin, mike e dashur, që nuk bëmë përpara hiç,
erën mirë nuk llogaritëm, apo dallgët ndënë kiç?!
Në cektinë, mikeshë e bukur, ëndrra jonë u mbyt në lotë,
oh sa larg donim të venim por ç’e do, s’u nisëm dot.
Shqipëroi: Arqile Garo
*Titulli i origjinalit: Ç’e ka fajin!
——————————————————-
LEXO EDHE: DHE DASHURINË E HUMBA…
Nga: Eftihia Papajanopoulu
Me një ëndërr të tërbuar
mashtrimtare, të harbuar,
ne u nisem nëpër erë,
ndërsa gjysmë e rrugës iku,
një stuhi yjet i fiku,
befas qielli u err dhe u bë terr.
Po ç’fat i zi më truan,
kush sy më ndjek më smirë,
dhe dashurinë e humba,
Erosin e dëlirë,
si anije e shpartalluar,
si zambak i pikëlluar,
thellë, në ujin e liqenit, turbullirë.
Por me shpresën të thërrmuar,
të vrarë dhe të sakatuar,
pres të kthehesh si një vesë,
dhe të bëhet e vërtetë,
ajo, ëndërr – zezë e shkretë,
ajo ëndërr e tërbuar, e pa besë.
Po ç’ fat i zi më truan,
kush sy më ndjek më smirë,
dhe dashurinë e humba,
Erosin e dëlirë,
si anije e shpartalluar,
si zambak i pikëlluar,
thellë, në ujin e liqenit, turbullirë.
Shqipëroi: Arqile Garo
