Kjo forcë e mistershme
që bashkoi te ti
iluzion e perfeksion,
gojën e bardhë në një fytyrë dielli
për të çapitur qiell që nuk mbaron së kurri,
për të thurrë ide me të cilat do të vishen shpirtrat e
mardhur…
Kjo forcë që u prir e u shkëput e selektoi drejt teje –
la pas mijëra qenie, fytyra, fate,
që ti s’i pëlqen,
I quan të pamjaftueshme,
herë herë të frikshme, pothuajse të tmerrshme…
E në kalim e sipër ideje kupton
që ky krim u krye në emër të përsosjes
sate, të përkushtimit ndaj teje,
për të frymëzuar të tjerë,
pikërisht ata:
gjithë atë botë që ti s’e do, e refuzon,
që është ana tjetër e fytyrës
sate, mbetja prej asaj balte që u zgjodh fytyra
jote, rrezëllitëse,
që kultëron me shekuj, edhe kur nuk është më,
që kultëron me vite-
deri në pikën e fundit të dritës
deri në dritën e pikës së fundit.
