William Shakespeare: MONOLOGU I HAMLETIT
Të rrosh a të mos rrosh – kjo është çështja:
M’e lartë është vallë të durosh.
Hobe, shëgjeta fati të tërbuar
A të përballsh një det të turbull helmesh
Me arm’ e funt t’u japsh? Të vdeç – të flesh –
Jo më! – dhe me një gjumë të mbarosh
Çdo zemër-dhëmbje, mijëra tronditje,
Që trupi prej natyrës trashëgon.
Ja një qëllim që duhet dëshëruar
Me gjithë shpirt. Të vdeç – të flesh; të flesh?
E ndofta t’ëndërrosh! Ah, këtu ngec;
Se ç’ëndrra shohim n’atë gjumë-vdekje,
Pasi na shkundet kjo pështjellj’ e mortme,
Kjo frikë na qëndron; ja arësyja
Që aq e zgjat një jetë me mjerime;
Se kush duron përbuzjen dhe kamçikn’ e botës,
Zullumn’ e shtypësit, përdhunën e krenarit,
Lëngimn’ e dashuris’ së papërfillur,
Vonimn’ e ligj’s, goj’-çthurrjen e zyrtarit,
Dhe shkelmet, që çdo vlerë zemërgjërë
Nga të pavlershmit merr, kur munt ta lajë
Hesapin fare me një copë thikë?
Kush vallë barra mban e kush dërsin,
Rënkon nënë një jetë të mërzitur,
Po vetëm tmer’ i asaj diçka pas vdekjes –
Vendit të pazbuluar, nga s’ na kthehet
Kurr’ udhëtari – na trullos vullnetin,
Dhe vuajmë të ligat që po kemi
Se sa të hidhemi n’ato që s’ dimë.
Kështu na bën ndërgjegja gjith’frikaçë;
Kështu dhe ngjyr’ e gjall’ e rezollutës
Sëmuret, verdhet nga hij’ e mejtimit,
Dhe plane të mëdha e rëndësore
Ndalen, përçajnë rrjedhjen, dhe humbasin
Emrin e vepërimit. Hesht tani!
E bukura Ofeli! Ëngjëll, në lutjet
Mëkatet m’i kujto të gjitha…)
Shqipëroi: Fan Noli
ObserverKult
Lexo edhe:
