Alberto Moravia ishte figura kryesore e letërsisë italiane të shekullit të 20-të.
Në vazhdim ju sjellim disa thënie të Moravias, shkëputur nga veprat e tij:
– Njeriu kërkon të shpresojë gjithmonë, edhe kur e di që është i dëshpëruar.
– Ai që nuk ndërron mendje kurrë, ndoshta s’ka fare.
– Mund të ketë seks pa dashuri, por jo dashuri pa seks.
– Miqësitë nuk zgjedhen rastësisht, por sipas pasioneve që zotërojmë.
– Mos ia moho vetes se për çfarë ke luftuar. Humbja nuk e bën të gabuar çështjen.
– Kur informacionet mungojnë, zërat shtohen.
– Lumturinë sa më pak e ndien, aq më e madhe është.
– Në një mënyrë a një tjetër, të gjithë e humbim pafajësinë tonë: është diçka normale.
– Në botë, as ka guxim, as frikë. Ka vetëm vetëdije e pavetëdije. Vetëdija është frikë. Pavetëdija është guxim.
– Gjërat në jetë vdesin vetvetiu, ashtu siç kanë lindur, nga shpërfillja apo nga zakoni.
Alberto Moravia, është i njohur për portretizimet e tjetërsimit shoqëror.
Shumica e veprave të tij trajtojnë thatësinë emocionale, izolimin dhe zhgënjimin ekzistencial dhe shprehin kotësinë e shthurjes seksuale ose të dashurisë bashkëshortore si një arratisje.
Kritikët kanë vlerësuar stilin e zymtë dhe të pazbukuruar të autorit, depërtimin e tij psikologjik, aftësinë e tij narrative dhe aftësinë e tij për të krijuar personazhë autentik dhe dialog realist.
Pikëpamjet e Moravias mbi letërsinë dhe realizmin shprehen në një libër stimulues me ese, L’uomo come fine (1963; Njeriu si fund) dhe autobiografia e tij, Jeta e Alberto Moravias. Ai ishte i martuar për një kohë me romancieren Elsa Morante.
Përgatitit U.V: ObserverKult
===================================
Lexo edhe:
