Në moshë të re, në Beograd, Arsen Dediq u takua me Ines Barezi nga Spliti. Ata u lidhën për një kohë, por dashuria e tyre nuk zgjati përgjithmonë. Ines u shpërngul në Milano, ku u martua me dikë tjetër.
Në vazhdim gjeni një variant përkthimi nga Çlirim Lazaj për ObserverKult të poezisë antologjike “Mos u dorëzo Ines” (Ne daj se Ines), që kantautori kroat Dediq ia kushtoi të dashurës së zemrës, si dhe videon ku interpreton Rade Serbedzija.
Mos u dorëzo Ines
Mos u dorëzo Ines, mos ju dorëzo vjetëve, pleqnisë
e lëvizjeve e shprehive tjera, Inesi jem!
Se dhomën e ke hala t’nxehtë,
me mobilje t’kandshme, dekor mahnitës.
Ke pasë ma shumë shije se unë.
Dhoma jote – mrekulli.
T’zojën e shpisë e ke n’spital…
Ke dallu gjithë,
edhe për nga ngjyra e letrave, për nga dhuratat.
M’përcjelle kah ora nantë e mëngjesit n’stacion
e u fërfllue autobusi i gjelbër si nji gjeth
nga puhia e vjeshtës n’rrëpirën beogradase.
I veshun jam n’kostum mbramjeje e i rrethuem prej shikimesh
Mos u dorëzo rinia jem, mos u dorëzo Ines!
Për gjatë kohë ishte bo gati njohja jonë,
Nji ditë, krejt rastësisht, me ka nji raki t’nxehtë,
e mas nji copë muhabeti – doli dëshira e fshehun gjatë.
I kotë ish tentimi me i strehu epshet e njipasnjishme
mjaltore pas bebzave t’lshume përtokë,
qepallave lozonjare gjysëm t’mbylluna.
Po natyra jote prej zoje,
faqet e skuquna prej katundareje,
ah çapkënja dhe fisnikja jem.
Pastaj gjinjtë e tu,
krevati e dhoma ime e varun n’ajër
si një llambë portokalli mbi lumin e gjelbër e t’kaltër t’Zagrebit,
Rruga Brigada e Proletarëve 39 tek Gërkoviq.
Tej dritares, rruga e përmbytun prej shiu,
jehonë e tramvajve t’buzëmbramjes,
Çastet t’bukra nostalgjie, dashnie e varfnie,
Përdorimi i banjos s’ përbashkët
dhe, “t’lutem nëse dikush m’lypë”
Mos u dorëzo, Ines!
Po çohna sa me e ndrru pllakën e gramafonit.
A mos nashta asht’ e pahijshme tash?
Mocarti, Rekuemi, Agnus Dei…
sidoqoftë mua m’pëlqen fillimi.
M’kujtohen miliona detaje magjike, t’mrapshta t’rinisë,
që para syve na tradhton, na vjedh e ikë.
Mos u dorëzo, Ines!
Shkyje ftesën, anuloje darkën, mashtroje burrin
kishe po shkon tek frizeri në nji hotel ma t’mirë.
Prekëm me gju nër tavolinë, moshatarja jem, dashnorja!
E di që s’ka me u nalë rinia,
por as s’ka me i përngja asaj t’1938 –tës.
Unë s’kam pse me mbetë i ri,
nëse krejt plakeni,
m’kish randu ajo rini…
Qysh po duket ju keni t’drejtë.
Jam fillikat n’breg prej t’cilit ikët pa dëshirën tuej.
Prap ja nisë shiu, ashtu qysh rigon n’tetor n’ishuj.
Deti ngjyrë plumbi, qielli ngjyrë pishe,
jehona e zërave t’largët që përzihen:
Zani i nanës, mikut, vashës, dashnores, vëllaut, anijes,
Teshat mbledhen shpejt para shiut, e me bardhësinë e tyne ikin dritat
Edhe pak shëtitje buzë detit dhe mori fund…
Mos u dorëzo, Ines!
Përktheu: Çlirim Lazaj
*janar 2020
