Mbrëmja vetullat ngrysi. Se ç’kuaj
Hingëllijnë n’oborr, nuk po di.
Dje na humbi rinia, më thuaj,
Dje u puthëm së fundi të dy?
Trojkë e vonë, ç’gërhet? Më ngadalë!
Jeta jonë as la gjurmë gjëkund.
Ndoshta nesër, në shtrat të spitalit,
Do të prehem në paqen pa fund.
Apo ndoshta papritur do ndihem
I shëruar e plot gjallëri
Dhe do rri të mbaj vesh, gjer të shkrihem,
Shushurimn’ e qershive nën shi.
Do harroj ç’plagë zemre më brejtën
Këta vite të turbullt stuhish.
O fytyrëz e dashur, e shtrenjtë!
Ndër kujtime, veç ti do më ndrish.
Mund që nesër të dua një tjetër,
Po, ta dish, dhe asaj, orë e çast,
Veç për ty, për mikeshën e vjetër,
I përmallur gjithnjë do t’i flas.
Do t’i flas për të bukurën kohë,
Kur ne shkriheshim n’ëndërra blu…
Koka ime e krisur, moj kokë,
Ku t’u shkrep të më shpiesh kështu?
Përktheu: Jorgo Bllaci
ObserverKult
——————————————–
LEXO EDHE:
SERGEJ ESENIN: RRIMË E DASHUR, PRANË E PRANË
Poezi nga Sergej Esenin
Rrimë, e dashur, pranë e pranë
Shoku-shokun ta vështrojmë,
Të dëgjoj me mall murlanë,
Te të shoh me sy të njomë.
Ky flori vjeshtak i dashur
Dhe ky flok ku derdhet mushti
Mrekullisht na qënkan shfaqur
Për shpëtimin e një pushti.
Herët fshatin kam braktisur,
Ku bleron luginë e bukur,
Në qytet lavdi e hidhur
Më vithisi, rroj i humbur.
Do të desha larg prej botës
Të kujtoj një kopsht me fletë,
Ku nën këngën e bretkocës
Dje poet u rrita vetë.
Dhe atje si sot-kjo vjeshtë…
Panjë e bli dritares rrinë
Dhe me duar lehtë-lehtë
I kërkojnë ata që s’vijnë.
Shkuan larg në tjetër botë…
Në varreza hënë e mirë
Për ne kryqeve u thotë
Të na presin mysafirë.
Rrimë, e dashur, pranë e pranë
Shoku-shokun ta vështrojmë,
Të dëgjoj me mall murlanë
Te të shoh me sy të njomë.
Përktheu: Dritëro Agolli
