Epo, po të të pyesnin për puthjen,
çfarë do të thoshe ti,
po të kërkoje punë,
sipas përvojës që nuk lë njeri në terr.
E pranoje, si një petale,
që ta pranonin, si një petale,
apo do të thoshe se puthja në vetvete është asgjë,
që të miratonin me kokë se puthja në vetvete është asgjë,
apo se puthja ka ardhur pas pyjeve të djegura e të përvëluara nga zjarri,
që mijëra vjet më parë,
por që mund të dilte gjatë intervistës bllof.
Një tundje miratuese koke, ose një dështim,
ose një mëdyshje e madhe kur puthja quhet,
e ardhur si forcë shkëmbi ose kuje, të cilat bota i njëson,
a mund ta përkeqësonte apo ta përmirësonte më tepër,
gjendjen tënde ekonomike, kredinë e madhe,
të puthjeve edhe më të mëdha.
Pyete puthjen vetë çfarë ka parë,
këtë copë të mbetur qindramijëravjeçare,
që edhe një tjetër të paktën,
puthjen, ta ketë një copë të mbetur mijëravjeçare.
Por mos i beso, torollakët,
që pyetjen për puthjen thonë mos e beso,
megjithëse është gjëja më e sigurt.
ObserverKult
Lexo edhe:
NATASHA LAKO: MË KA DASHUR VËRTET AI…
Poezi nga Natasha Lako
Rruga më binte andej nga e panjohura dhe e largëta,
u jepja kuptim syve të një zogu të vogël, si shkronjave
të para prej frikës dhe së bukurës,
kuptim u jepja puplave të lejlekëve edhe në fluturim,
ku butësia bëhej e egër,
kuptim i gjeja sqepit të një dallëndysheje të uritur
e doja si e kisha parë.
E bukura dhe e soditura uleshin me mua
në bankën e shkollës,
në gojë dhe buzë të shumëfishuara të jetoja,
e lidhur me dy pika syri zogjsh,
si nota të pakënduara ende,
u jepja kuptim të puthurave të vogla, të mëdha,
që më bënë një,
kaq e turbullt mbeti jeta që më donte.
Më ka dashur vërtet ai që të vogël nuk më pa,
i mahnitur kur ka qenë nga syri i ndritshëm i milingonave.
ObserverKult
