Poezi nga Nazim Hikmet
Sa bukur asht me mendue për ty
ndërmjet virrmave të vdekjes dhe të fitores,
me mendue për ty kur je në burg,
dhe kur i ke kalue të katërdhetat.
Ah sa bukur asht me mendue për ty: qe, një dorë e harrueme në një pëlhurë blu,
dhe qe këtu mes flokëve të tu
asht krenaria e butë e tokës seme Stambollit.
Asht si një burrë tjetër në mue, lumtunia e të dashtunit ty.
Sa bukur asht me mendue për ty: me shkrue për ty,
me të shikju të shtrime në shpinë, në qelinë teme.
Një fjalë që ti the atë ditë, tek ai vendi, e s’kje veç një fjalë në vetvedi por ajo mënyra se si e mbarte një botë të tanë.
Sa bukur asht me mendue për ty:
due ende me skalitë diçka për ty,
me ndërtue një arkivol,
një unazë,
me ende tre metra pëlhurë mëndafshit.
E brraf me u çue në kamë
me shkue me ju ngjitë hekurave të dritores,
e me i britë fort qiellit blu të lirisë
gjithçka që kam shkrue për ty.
Përshtati në shqip: Arjola Zadrima
ObserverKult
Lexo edhe:
